Urodził się w 1914, w Warszawie, od 1966 mieszkał w Stanach Zjednoczonych, wykładając m.in. w Yale i Berkeley. Najbardziej znany w świecie polski krytyk i teoretyk teatru. Prozaik, poeta, tłumacz, krytyk literacki i teatralny, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej szkoły eseju. Zmarł w 2001 roku.

Rozpoczynał twórczą działalność po wojnie, jako literat blisko związany z władzą komunistyczną, członek redakcji tygodnika "Kuźnica", teoretyk i kodyfikator "literatury socjalistycznej" spełniającej wymogi marksistowskiego myślenia o sztuce. Nie stał się jednak piewcą socrealizmu. Za Györgi Lukacsem lansował wzorzec "wielkiego realizmu"; literatura "nowej Polski" miała się więc odwoływać do Dickensa, Balzaca, Stendhala czy Tołstoja. Wobec zaostrzającego się kursu, Kott został zepchnięty na margines życia politycznego. Z partii komunistycznej wystąpił w 1957 roku.

Przez kilkanaście lat czynny recenzent teatralny, zasłynął nowymi odczytaniami klasyków, przede wszystkim Szekspira. Jego "Szkice o Szekspirze" stały się bodaj najpoczytniejszą w świecie książką krytycznoliteracką polskiego intelektualisty. Kott interpretował elżbietańskiego dramaturga poprzez filozoficzne, egzystencjalne i polityczne doświadczenia XX wieku. Także doświadczenia osobiste - wątki zaczerpnięte z własnej, niezwykle barwnej, biografii są stałym elementem jego twórczości, stając się pisarską sygnaturą. Zderzał Szekspira z Ionesco czy Beckettem, przede wszystkim jednak z codziennością mieszkańców krajów totalitarnych.

Podobną metodą posłużył się Kott czytając grecką tragedię i ukazując jej współczesność. Dramaty Ajschylosa czy Sofoklesa stały się w tej perspektywie zapisem doświadczenia uniwersalnego: okrucieństwa losu, odmowy wyrażenia zgody na świat i tych, którzy nimi rządzą: bogów i władców. Dla autora "Zjadania bogów" teatr zawsze był czymś więcej niż tylko jedną ze sztuk - stawał się figurą ludzkiego życia, urządzenia świata.

Od połowy lat 60. przebywał na Zachodzie, publikując systematycznie książki i artykuły (w takich czasopismach amerykańskich, jak "The New Republic", "Partisan Review" czy "The New York Review"). Jego szkice poświęcone były - obok wymienionych już tematów - m.in. teatrowi japońskiemu, twórczości Brooka, Kantora, Grotowskiego. Jest autorem licznych przekładów prozy i dramatów: m.in. Sartre'a, Diderota, Ionesco i Moliera.