Po obejrzeniu Truman Show można pomyśleć, że z Jimem Carreyem nie jest tak źle. Wniosek o konieczność leczenia psychiatrycznego wkłada się do szuflady. Po Człowieku z księżyca zamiar odżywa. Aż tu nagle masz! Ja, Irena i ja to i owszem, komedia, ale Charlie Baileygates (a w tej roli właśnie Jim Carrey) wcale nie robi z siebie głupka. Kiedy jest ku temu pretekst, owszem, widzimy mistrzowską mimikę aktora. Jednak okazuje się, że Jim potrafi zagrać również „normalnie”.

Ja, Irena i ja ma fabułę dość prostą, jednak spełnia swoją rolę znakomicie – można się pysznie ubawić. Konwencja komedii dopuszcza pewne uproszczenia i schematy. Kiedy dzieci bohatera okazują się bękartami, i to z czarnoskórego ojca, jeden wyrasta na osiłka postury Muhammada Ali a pozostali dwaj na grubasów z zespołu „Fat Boys”. A że ojciec był geniuszem, chłopcy z ujmującą łatwością analizują złożone problemy z fizyki kwantowej już w podstawówce. Taka to konwencja. Technicznie film jest bliski ideału. Obraz ostry, znakomicie zbalansowany i doskonale przeniesiony na DVD. Dźwięk podobnie. Nie czaruje jakąś efekciarską przestrzennością, jednak panoramowanie jest wzorcowe. Kiedy potężny skład pociągu Amtrak przejeżdża przez peron, dosłownie ciarki przechodzą. I barwa dźwięku ma tu swój udział. Carrey w tym filmie Amerykę przemierza na Harleyu. Perfekcyjnie oddano dźwięk tego motocykla! Dodatki są naprawdę ciekawe. Wiele usuniętych scen, choć niektóre są nie do końca usunięte, bo można je znaleźć w filmie. Naprowadziwszy kursor na pastylkę, zobaczymy alternatywne menu. W materiale z planu filmowego natomiast znalazła się śmieszna scena, kiedy to Carrey podczas przerwy w zdjęciach będąc ubrany w mundur policyjny zaczął kierować ruchem drogowym. Ja, Irena i ja to przednia zabawa, pod warunkiem, że nie będziemy próbowali myśleć!