|
Wydawnictwo
|
Czytelnik
|
Alexander Flaming urodził się w 1881 roku w Lochfield,Ayrshire,w Szkocji.Syn farmaceuty,który jako szesnastolatek podjął pierwszą pracę.W 1901 podjął studia medycyny w St Mary's Hospital Medical School,zaś uniwersytet w Londynie ukończyłw roku 1908 z wyróżnieniem.Po studiach kontynułował pracę w St Mary's Hospital.Już jako student dostał medal za rozprawę na temat ostrych infekcji bakteryjnych.Podczas pierwszej wojny światowej pracował w służbach medycznych,gdzie sam przyjrzał się strasznym infekcjom bakteryjnym i przekonał się jak nieskuteczne są wszystkie metody leczenia.To właśnie po wojnie dokonał pierwszego wielkiego odkrycia.Było to dziwne odkrycie gdyż będąc przeziębionym pobrał próbkę śluzu z nosa i do dał do kultury bakterii,którą akurat hodował.Stwierdził,że bakterie są martwe-te wokół śluzu. Odkrytą substancję występującą jak stwierdził także w ślinie i łzach nazwał LIZOZYMEM.To właśnie wtedy wyszedł z wnioskiem,że lizozym musi byc naturalnym środowiskiem antyseptycznym wytwarzanym w organiźmie co zaowocowało dopiero w 1928 kiedy to Flaming został profesorem bakteriologii.
Poprzez nauczenie się eksperymentowania na kulturach bakterii dokonał pewnego przypadkowanego odkrycia. Podczas jego nieobecności do pokoju naukowca dostały się zarodniki pleśni i trafiły na płytkę z kulturą bakterii.Ponieważ warunki były sprzyjające (zimno co sprzyja pleśni a nastepnie ciepło co odpowiada bakteriom) bakterie w bezpośredniej bliskości z pleśnią zostały zniszczone. To odkrycie stało sie bardzo ważne dla medycyny, co Flaming zakładał.Podjął on pracę i w toku dalszych prac wyizolwał i oczyścił pleśń, którą była Penicillium notatum, i dlatego tez substancję antybakteryjną nazwał penicyliną. Flaming odkrył, że owa pleśń nie tylko osłabia ale i zabija różne bakterie chorobotwórcze a pry tym nie niszczy leukocytów (białych krwinek) a co za tym idzie, nie jest toksyczna dla ludzi. Jednakże pomimo tego Flaming nie był w stanie stworzyć tak duzych kultur pleśni by prowadzić dokładniejsze badania. W 1929 opublikował on jednak wyniki swoich prac i jednocześnie zasugerował, że penicylina wymaga dalszych badań i moze być stosowana jako środek odkażający do zwalczania infekcji bakteryjnych.
Prace Flaminga nie wzbudziły emocji. Dopiero wybuch II wojny światowej przyniósł odzew. Australijski patolog Howard Florey (1[zasłonięte]898-19) i niemiecki biochemik Erbst Chain (1[zasłonięte]908-19) w ramach znalezienia nowych substancji antybakteryjnych ntkneli się na raport Flaminga dotyczący odkrycia penicyliny. Dopiero zapotrzebowanie na antybiotyki w czasie II wojny światowej ostatecznie uświadomiło naukowcom wagę odkryć Fleminga. Obaj wraz z pomocą biochemika normana Heatley`a rozpoczeli próby wyizolowania dostatecznej ilości czystego antybiotyku do prowadzenia dalszych dośiadczeń. Ostatecznie w maju 1940 roku Florey i jego zespół przeprowadzili badania na czterech z ośmiu zainfekowanych bakteriami myszy.
|
