W książce zaprezentowano kilka różnych ujęć tematycznych i problemowych, odzwierciedlających stan współczesnej literatury litewskiej oraz nauki o niej, a także innowacje w metodach badań literackich. Autorami artykułów są wybitni naukowcy z Instytutu Litewskiej Literatury i Folkloru oraz Uniwersytetu Wileńskiego, którzy na co dzień zawodowo zajmują się badaniem literatury, śledzą jej najnowsze tendencje i orientują się, jakie aspekty litewskiej twórczości i krytyki literackiej mogą być interesujące dla odbiorców w Polsce, mającej przecież podobne postkomunistyczne doświadczenia.
Zamieszczone w zbiorze teksty dotyczą w większości okresu dwudziestu lat niepodległości Litwy (1990–2010), kiedy to zalew nowości, wielość pomysłów i różnorodność form w literaturze przybrały niespotykane dotąd rozmiary. Obiekt to tyleż ciekawy, co niewdzięczny, jako że piszący musieli uchwycić i zarejestrować „wielkości zmienne”, podczas gdy wartości stałe (takie jak np. tradycja) stawały się niestabilne, niepopularne lub w ogóle znikały zmiecione przez poryw zmian. Litewska kultura i sztuka stanęły w obliczu podwójnego post: postkomunizmu i postmodernizmu. Szesnaście zaprezentowanych w zbiorze tekstów próbuje nakreślić, jak literatura litewska (poezja, proza, nowela, esej, dramat, pamiętniki) reagowała na nową sytuację polityczną, społeczną, psychologiczną i estetyczną.