"ZOOLITYKA" (NEOFASZYZM)

        JAN GERHARD

            386 STRON  

         STAN UŻYWANY DOBRY, OLAMINOWANA

          REAL FOTO

     Jan Gerhard, właśc. Wiktor Lew Bardach (ur. 17 stycznia 1921 we Lwowie, zm. 20 sierpnia 1971 w Warszawie) – pułkownik Ludowego Wojska Polskiego pochodzenia żydowskiego, uczestnik francuskiego ruchu oporu, pisarz, dziennikarz i publicysta. Od 1969 poseł PZPR na Sejm PRL V kadencji z okręgu z siedzibą w Krośnie.

Ukończył III Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Króla Stefana Batorego we Lwowie. Przed wojną był członkiem prawicowej organizacji syjonistycznej Bejtar. Od 1940 w wojsku polskim we Francji. W okresie wojny uczestnik francuskiego ruchu oporu. W latach 1945–1952, żołnierz Wojska Polskiego. Był m.in. dowódcą 34 Pułku Piechoty biorącego udział w Akcji "Wisła" w Bieszczadach. Według świadków z 34 Budziszyńskiego pułku piechoty, Gerhard zlecił np. wykonanie publicznej egzekucji ciężko rannego UPA-owca ujawnionego w czasie akcji przesiedleńczej na wozie ewakuowanej rodziny ukraińskiej. Z jego rozkazu zlikwidowano też na miejscu bez sądu innych ujętych członków UPA^[1].

29 września 1952 aresztowany przez GZI MON pod fałszywym zarzutem udziału, z inspiracji wywiadu francuskiego, w spisku na życie gen. Świerczewskiego. Zwolniony w 1954.

W kolejnych latach był redaktorem naczelnym tygodnika "Forum", w latach 1965–1968 był kierownikiem literackim zespołu filmowego "Rytm". Napisał m.in. powieść dokumentalną Łuny w Bieszczadach, na motywach której został zrealizowany film Ogniomistrz Kaleń w reżyserii Ewy i Czesława Petelskich, oraz szereg studiów politycznych, przede wszystkim dotyczących Charles'a de Gaulle'a (wydane pod tytułem Czas generała); ponadto: Grenadierzy (1957), Wojna i ja (1958), Zoolityka (1965), Francuzi (1965), Nie ma El Dorado, Wielkie intermezzo.

Prawdopodobnie w końcu 1970 roku powołano komisję mającą na celu sprawdzenie okoliczności śmierci generała Świerczewskiego i w konsekwencji na przełomie 1970/71 komisja rozpoczęła badania. Komisją miał kierować Marian Naszkowski a jednym z jej członków miał być Jan Gerhard. Raport komisji (jeśli nawet powstał) to nie ujrzał światła dziennego. Najpierw nieznani sprawcy dokonali włamania do domu Naszkowskiego i z jego sejfu zabrano tylko raport o okolicznościach śmierci generała Waltera, pomimo że były tam kosztowności, a później w dziwnych okolicznościach zginął sam Jan Gerhard. Zginął zasztyletowany w swoim warszawskim mieszkaniu, o morderstwo oskarżony został narzeczony córki, Zygmunt Garbacki, według oficjalnego śledztwa powodem zbrodni był cel rabunkowy. Niekiedy podaje się, że Garbacki zabił Gerharda, swojego kochanka, w afekcie^[2].

Odznaczony m.in. Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Srebrnym Virtuti MIlitari, Krzyżami Walecznych i Partyzanckim^[3]. W 1966 roku otrzymał nagrodę państwową II. stopnia