Ziele angielskie – owoce korzennika lekarskiego (drzewa pimentowego, Pimenta dioica), służące jako przyprawa. Znane także pod nazwami: pieprz angielski, pieprz pachnący, piment, pieprz goździkowy, nowe korzenie.

Ziele angielskie, wbrew temu, co sugeruje nazwa, nie pochodzi z Anglii, a z Ameryki Południowej. Było ulubioną - obok wanilii - przyprawą Azteków. Pierwsze ziarenka ziela angielskiego przywieźli do Europy towarzysze Krzysztofa Kolumba. Angielska nazwa "allspice" oznaczająca przyprawę-wszystko, została ukuta przez Anglików, którzy myśleli, iż jest to połączenie kilku aromatycznych przypraw, takich jak cynamon, gałka muszkatołowa i goździki. Popularność tej przyprawy na Wyspach Brytyjskich sprawiła, iż Polacy nazwali ów owoc zielem angielskim.

Niedojrzałe owoce zrywa się i suszy. Mają czerwono-brunatną barwę, chropowatą powierzchnię, kulisty kształt, smak pieprzu a zapach goździków. Zapach pochodzi od olejku pimentowego, którego głównym składnikiem jest taka sama substancja, jaką zawiera olejek goździkowy - eugenol. W zielu angielskim oprócz olejku znajdują się: żywica, garbniki, cukier, kwas jabłkowy i kwas gallusowy.

Za najlepsze uważa się gatunki sprowadzane z Jamajki, Barbadosu i Kuby.

Zastosowanie 

Ziela angielskiego używa się przy sporządzaniu wędlin, marynat, konserw, zup itd. Ziele angielskie jest jednym z najważniejszych składników kuchni karaibskiej. Jest niezastąpioną przyprawą w kuchni Środkowego Wschodu, często dodawaną "do smaku" zaraz obok soli czy pieprzu. Popularna zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, gdzie dodaje się ją nawet do deserów. Jest głównym składnikiem sosów barbecue. W Indiach Zachodnich z ziela angielskiego produkuje się likiery. Niegdyś używane jako dezodorant, w XVIII wieku żołnierze rosyjscy wkładali owoce do butów, by pozbyć się przykrego zapachu. Przedawkowanie powoduje problemy żołądkowe.