Uważany za najwybitniejszego polskiego komediopisarza, tworzył z wieloletnimi przerwami, odmawiając publikowania niektórych utworów w miarę ich powstawania, m.in. z powodu ataków krytyki.

Jego komedie obyczajowe zajmują się głównie życiem codziennym szlachty galicyjskiej w 1. połowie XIX w., kreując barwne i charakterystyczne typy sceniczne. Stał się mistrzem portretu psychologicznego. Nie gardził artystycznie uszlachetnionymi chwytami rodem z teatru ludowego i farsy.

Bliższe mu były ideały oświecenia z jego racjonalistycznym (racjonalizm), pełnym dystansu stosunkiem do świata, niż romantyzm, co krytyka miała mu za złe.

Najwybitniejsze komedie napisał w pierwszym okresie twórczości do 1835: Pan Geldhab (1818, wystawiona 1821), Mąż i żona (wystawiona 1822), Pan Jowialski (wystawiony 1832), Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca (wystawione 1833), Zemsta (wystawiona 1834), Dożywocie (wystawione 1835).