Jan Woś jest emerytowanym profesorem filozofii, który przez całą swoją karierę naukową pracował na uniwersytetach włoskich. Ten prawdziwy obywatel Europy poświęcił swoje życie badaniom historycznym i filozoficznym, wiele wykładał i podróżował, miał okazję poznać niektóre z największych umysłów XX wieku.

    Jego edukacja rozpoczęła się w warszawskim Liceum im. Hugona Kołłątaja. W niniejszej książce opowiada o tamtych czasach, wspominając kolegów i profesorów, opisując swoje pasje, wśród których na pierwszym miejscu znajdował się teatr, i przypominając najważniejsze wydarzenia owych lat. Powraca do wydarzeń wielkiej polityki, które odbijały się w życiu szkoły i w programach nauczania, a także wpływały na zachowania ludzi i ich prywatne życie. Ideały wychowawcze sprzed wojny stały się bezprzedmiotowe. Uległa również zmianie skala wartości, którą starano się wprowadzić zgodnie z wytycznymi partii. W programie nauczania i wychowania starano się pomniejszyć, a często eliminować lub fałszować historię. Propagowano idee internacjonalizmu proletariackiego. Czyniono wysiłki, by minimalizować wagę rodziny na rzecz instytucji państwowych.

     Książka profesora Wosia znakomicie przypomina tamte nie tak dawne czasy. Jest bez wątpienia ważnym – choć subiektywnym – dokumentem i świadectwem lat 1[zasłonięte]954-19.