,,Zdrowie kobiety'' obejmuje najważniejsze wytyczne zachowania się kobiety w czasie całego życia, a przede wszystkim w okresie ciąży. 

Kilka słów o prof. Roszkowskim (źródło: Wikipedia.pl):

Ireneusz Roszkowski – profesor, twórca współczesnej polskiej ginekologii i położnictwa, humanista, prekursor medycyny prenatalnej, przyjaciel położnych - urodził się 24 marca 1909 roku, w Łapach na ziemi białostockiej, w rodzinie o patriotycznych tradycjach szlacheckich, pieczętującej się herbem Ogończyk, jako najstarszy syn Franciszka i Natalii z Wnorowskich. Miał trzech braci: Kazimierza, Stanisława i Józefa i trzy siostry: Jadwigę, Reginę i Hannę. Jego dziadkowie ze strony matki czynnie brali udział w Powstaniu Styczniowym, obaj zostali wywiezieni na Syberię, nie wrócili. Brat dziadka Jan, także powstaniec, uciekł z flisakami do Gdańska i dalej do Stanów Zjednoczonych. W rodzinie dominowała potrzeba kształcenia, rozwoju, pracy i wzajemnej pomocy.

W 1928 roku ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łomży. Aktywnie udzielał się w pracach drużyny harcerskiej. Już wtedy dał o sobie znać Jego talent organizatorski. W późniejszych latach, wielokrotnie podkreślał znaczenie harcerstwa w edukacji młodego człowieka. Przez kilka lat pobytu w gimnazjum, z wielką pasją uprawiał szermierkę.

Rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Prawa, po zaliczonym pierwszym roku przeniósł się na Wydział Lekarski i tu odnalazł prawdziwe powołanie.

W roku 1935 Ukończył Wydział Lekarski na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów miał zajęcia z wybitnymi lekarzami, takimi jak profesorowie: Mściwój Semerau-Siemianowski, Witold Orłowski, Adam Czyżewicz, Tadeusz Butkiewicz, Henryk Gromadzki, dr. Roman Welman. Podczas studiów musiał utrzymywać się sam, pracując jako laborant u prof. Serkowskiego. Brał czynny udział w życiu studenckim. Jako pierwszy kierownik budowy Domu Medyka na ul. Oczki w Warszawie, organizował z grupą kolegów bale, pokazy filmów, w celu uzyskania funduszy na budowę. Pracował w każdej wolnej chwili, w oddziale kardiologicznym, u profesora (wówczas docenta) Mściwoja Semerau-Siemianowskiego.

Po zakończeniu studiów, w latach 1[zasłonięte]935-19, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerw Sanitarnych w Warszawie. Po odbyciu ćwiczeń wojskowych został awansowany do stopnia podporucznika rezerw służb sanitarnych, z przydziałem do Kadry Oficerów I Szpitala Okręgowego w Warszawie.

W latach 1936-37 pracował w Zakładzie Ginekologiczno-Położniczym Św. Zofii. Od roku 1937 związał się ze szpitalem Przemienienia Pańskiego.

We wrześniu 1939 został powołany do wojska, z przydziałem do Armii Poznań, jako kierownik pracowni chemiczno-bakteriologicznej Szpitala Polowego nr 202.Pod Kutnem, pociąg sanitarny, w którym mieścił się Szpital Polowy, został zbombardowany, a w Sennikach podczas bitwy nad Bzurą, dr.I.Roszkowski został ranny, 18.09.1939 wzięty do niewoli. Dnia 15.10.1939, dzięki pomocy swego stryja Wacława Roszkowskiego i przyjaciela mec.Jerzego Niżałowskiego, uciekł z obozu jenieckiego i wrócił do Warszawy.

Po powrocie do Warszawy, wrócił do szpitala Przemienienia Pańskiego, tam mieszkał i pracował całą okupację. W latach 1937-42 w oddziale Położniczo-Ginekologicznym, następnie w latach 1942-44 w oddziale Chirurgii u doc.T.Budkiewicza. Chirurgia przez te wszystkie lata, praktycznie miała stale ostry dyżur. Dla młodego lekarza były to lata wytężonej pracy, ciągłych operacji, oprócz planowych, przeprowadzane były potajemnie, z narażeniem życia, rozległe operacje postrzałów (każdy postrzał musiał być zgłoszony władzom niemieckim). Ireneusz Roszkowski był w zespole chirurgów operujących rannych żołnierzy AK, między innymi rannych w zamachu na szefa gestapo Kutcherę. Czasami, kilka razy w tygodniu, był wzywany nocą, do trudno przebiegających porodów. Nigdy nie odmówił pomocy potrzebującemu pacjentowi, ani rannemu, ani rodzącej kobiecie.

W latach 1944-45 był jednym z inicjatorów i organizatorów nauczania studentów medycyny na Boremlowie, które po zakończeniu działań wojennych przekształciło się w struktury wydziału lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Zależało Mu na jak najszybszym reaktywowaniu prac Uniwersytetu. Wielu młodych ludzi, działających w AK, pracowało w szpitalach, zupełnie nie wiedziało co ze sobą zrobić, byli kompletnie zagubieni w nowej rzeczywistości . Groziły im po wojnie represje ze strony Służby Bezpieczeństwa. Nauka na wyższej uczelni była dla nich szansą przetrwania i jednocześnie możliwością zdobycia wykształcenia.

W latach 1944-46 pracował w Klinice Położniczo-Ginekologicznej w Warszawie, u prof. Adama Czyżewicza , a następnie w latach 1946-51 przeniósł się do Gdańska i tu był adiunktem, a następnie docentem, w Klinice Położniczo-Ginekologicznej Akademii Medycznej u prof. Henryka Gromadzkiego.

Pracę doktorską pt.:"Obraz morfologiczny krwi w zakażeniach połogowych i jego znaczenie dla określenia ciężkości schorzenia i rokowania" obronił w 1946 ( PAU 1945, nr.10,291 ), praca habilitacyjna pt.:"Tarczyca w mechanizmie jajeczkowania", przedstawiona i obroniona 8 lipca 1947r, przed Radą Wydziału Lekarskiego Akademii Lekarskiej w Gdańsku ( Ginekologia Polska 1948 nr 4 ) , profesor nadzwyczajny – 1953, profesor zwyczajny – 1976.

W latach 1951-55 był kierownikiem Kliniki Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Poznaniu przy ul. Polnej. Poznańska Klinika była dużym ośrodkiem, lecz organizacja opieki nad kobietą ciężarną była „w starym stylu”. Wiązało się to z dużą umieralnością matek, płodów i noworodków. Prof.Ireneusz Roszkowski, w krótkim czasie wprowadził, w Poznaniu, po raz pierwszy w Polsce, „zebrania urazowe”, omawiające przypadki powikłanych porodów. Wysoka śmiertelność okołoporodowa wynikała, między innymi z tego, że nie było przeprowadzanej analizy zgonów, nie wykonywano wówczas sekcji płodów i noworodków. Zmiany konieczne do poprawy prowadzenia opieki nad kobietą ciężarną i rodzącą zostały wprowadzone przez prof.Ireneusza Roszkowskiego, jako specjalistę krajowego, na I Naradzie Krajowej Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego w 1953 r. Wygłosił je w referacie głównym: "Metody walki o obniżenie śmiertelności okołoporodowej". Od tamtej pory, przeprowadzano analizę przyczyn zgonów płodów i noworodków w zespole obejmującym położników, neonatologów, patomorfologów, bakteriologów, immunologów, neuropatologów, biochemików i innych dyscyplin, w zależności od określonych sytuacji klinicznych. Umieralność okołoporodowa zmniejszona została siedmiokrotnie.

Nowością były pierwsze w Polsce Oddziały Patologii Ciąży, zorganizowanie przez prof.I.Roszkowskiego, najpierw w Gdańsku potem w Poznaniu, a następnie największy w Polsce Oddział w Warszawie w Klinice przy ul. Karowej. W 1962 roku, za Zjeździe Ginekologów Polskich w Gdańsku, przedstawił referat programowy pt.:"Patofizjologia niedotlenienia płodu". W referacie tym przedstawił, po raz pierwszy w piśmiennictwie polskim, własne ujęcia dotyczące patofizjologii niedotlenienia płodu. W 1974 roku, przedstawił na Zjeździe PTG w Katowicach referat programowy "Ciąża z wysokim ryzykiem" - opracowany na podstawie analizy kliniczno-biochemicznej własnego materiału.

W Klinice w Poznaniu została zorganizowana pierwsza w Polsce Przychodnia Andrologiczna, gdzie zaczęto szeroko badać wpływ czynnika męskiego na nieprawidłową ciążę zwłaszcza przy poronieniach. Były to jedne z pierwszych tego typu badań na świecie.

W latach 1955-79, przez 24 lata, do przejścia na emeryturę, prof.Ireneusz Roszkowski był kierownikiem II Kliniki Położnictwa i Ginekologii Akademii Medycznej w Warszawie przy ul. Karowej . Powstała jedna z najnowocześniejszych Klinik w Polsce, która swoją działalnością kliniczną i naukową stała się wzorem dla innych placówek. Powstały i rozwinęły się liczne pracownie, mające często charakter interdyscyplinarny, a niektóre, jak Pracownia Embriologii Doświadczalnej czy Pracownia Seksuologii Doświadczalnej były unikalnymi jednostkami na skalę światową. W latach 1955-57 w warszawskiej Klinice przy Karowej nie zanotowano ani jednego zgonu matki w związku z ciążą i porodem (na 10 319 porodów).

Profesor Ireneusz Roszkowski był świetnym operatorem. Dokonał wielu własnych modyfikacji metod operacyjnych w obrębie narządu rodnego.

    Jeszcze w czasie pracy w gdańskiej klinice opracował własną , oryginalną technikę operacyjną rozszerzonego usunięcia macicy z powodu raka szyjki macicy , łącząc ideę operacji opisanej przez Latzko i Tausiga . Operacja ta weszła do historii jak operacja sposobem Latzko-Tausig-Roszkowski (LTR), miała na celu wycięcie jak najrozleglejszego bloku łączno-tkankowo-chłonnego, więzadeł głównych i krzyżowych w obrębie miednicy małej i przypochwia wraz z górną połową pochwy. Operacja ta, była czwartą na świecie metodą rozszerzonego usunięcia macicy, a pierwszą w Polsce. Szczegółowy opis tej metody operacyjnej został przedstawiony na XI Zjeździe Gin.Pol. i opublikowana w Ginekologii Polskiej 1952 nr 2.
    Opracował oryginalną metodę leczenia operacyjnego wysiłkowego nietrzymania moczu, polegającą na założeniu dwóch szwów krzyżowych pod cewkę moczową (tzw. operatio crutiata).
    Ponadto opracował własną metodę operacji wyłuszczania mięśniaków macicy.
    Opracował rozszerzenie wskazań do zachowawczego postępowania przy guzach macicy i jajnika. Ten sposób postępowania zapobiegł niepotrzebnym usunięciom jajników u młodych kobiet.

Podstawową zasadę, którą starał się realizować przez całe życie, było takie operowanie chorych, aby maksymalnie wykluczyć możliwość śród i pooperacyjnych powikłań. Jego talent chirurgiczny i biegła znajomość anatomii, pozwalały na przeprowadzanie najbardziej skomplikowanych operacji ginekologicznych, w tym także onkologicznych. Do niego trafiały najcięższe przypadki z całej Polski. Jemu ufały pacjentki i ich rodziny.

    W roku 1959, w Klinice na Karowej, po raz pierwszy w Polsce, został użyty próżniociąg położniczy.
    Pierwszy raz została zastosowana technika mrożenia w leczeniu nadżerki tarczy części pochwowej szyjki macicy.
    Została wprowadzona, jako jedna z pierwszych w Polsce, na początku lat sześćdziesiątych ub. wieku, metoda badania kolposkopowego tarczy części pochwowej, u pacjentek zagrożonych rozwojem raka szyjki macicy.
    W roku 1965, odbyły się, pierwsze w Polsce, badania pacjentek przy użyciu aparatów USG, zarówno położnicze jak i ginekologiczne.
    Zastosowano po raz pierwszy w kraju, polikardiograf ( badanie czynności serca płodu ).
    W tej Klinice, również po raz pierwszy w Polsce, został zorganizowany system „rooming in” ( matka razem z dzieckiem ) w Oddziale Położniczym.
    Powstała pierwsza w Warszawie Pracownia Patomorfologii Ginekologicznej oraz Pracownia Cytogenetyczna.
    Był pierwszym inicjatorem i organizatorem „szkół matek” w Polsce ( 650 w 1954r), które w następnych latach uległy ewolucji w „Szkoły Rodzenia”.
    Opracował w latach pięćdziesiątych ub. wieku, specjalne karty - partogramy, na których odnotowuje się wszystkie parametry zachodzące w czasie porodu. Karta ta rozpowszechniła się w całej Polsce i stanowi trwały dorobek w polskim położnictwie.

Profesor Ireneusz Roszkowski rozumiał i doceniał zawód położnej. Stworzył w Klinice przy ul. Karowej, główny ośrodek nauczania zawodu położnej w Warszawie. Przyczynił się do powstania Sekcji Położnych przy Polskim Towarzystwie Ginekologicznym. Poprzez Sekcję Położnych, zrealizowano wiele tematów związanych z zawodem położnej, podnoszenie kwalifikacji zawodowych, poprawienie struktury organizacyjnej zawodu. Położna stała się równorzędnym partnerem z określonym zakresem działań i dużą samodzielnością. Warszawska Szkoła Położnych, w Klinice na Karowej, miała swoją bazę szkoleniową. Słuchaczki Szkoły i studenci AM odbywali zajęcia praktyczne na wszystkich oddziałach. Współpraca, zdrowa rywalizacja, dawały świetne wyniki dydaktyczne. Prof. I.Roszkowski sam przeprowadzał egzamin praktyczny każdej słuchaczki, przed przystąpieniem jej do egzaminu państwowego. Istotne było podnoszenie kwalifikacji zawodowych położnych i możliwość kształcenia podyplomowego na wyższych uczelniach w dziedzinie nie tylko medycznej, ale pedagogicznej i psychologicznej.

W roku 1995 Warszawskiej Szkole Położnych nadane zostało imię Profesora Ireneusza Roszkowskiego. Było to wielkie wydarzenie tym bardziej, że patron Szkoły był obecny na tej uroczystości.

W latach 1968-79 prof. Roszkowski wiele czasu poświęcił badaniom przyczyn powstawania niektórych wad wrodzonych , szczególnie chodziło o wolne aminokwasy w osoczu krwi matek, a później także obojga rodziców dzieci, które urodziły się z wadami wrodzonymi.

W klinicznym postępowaniu budziło podziw Jego doświadczenie i olbrzymia wiedza w zakresie patofizjologii i patomorfologii. W Jego postępowaniu dominowała troska o dobro chorego i jego problemy. Cechy te przekazał bardzo licznym uczniom i współpracownikom. Wykształcił i wychował liczną grupę lekarzy specjalistów, naukowców i wartościowych nauczycieli akademickich zarówno w Poznaniu jak i w Warszawie. Habilitował 18 docentów, doktoryzował 30 lekarzy, recenzował 22 prace habilitacyjne, napisał 6 recenzji na profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego. Pod jego kierunkiem, jego asystenci ogłosili drukiem ponad 640 prac naukowych( w klinikach poznańskiej i warszawskiej ). Pod jego okiem kształcili się przyszli kierownicy wielu innych klinik, szpitali, oddziałów. Posiadał dar właściwej oceny zdolności i przydatności do pracy naukowej współpracowników.

Działalność naukowa i organizacyjna profesora Ireneusza Roszkowskiego daleko wykraczała poza problemy związane z położnictwem i ginekologią. Był autorem 330 prac naukowych, w tym 50 publikowanych za granica, był redaktorem szeregu podręczników.

    "Położnictwo i Choroby Kobiece" PZWL 1954, pod redakcją H.Gromadzki, J.Beck. I.Roszkowski, Lorentowicz. Był to wówczas jedyny podręcznik z położnictwa i chorób kobiecych, wydany po wyzwoleniu, który odegrał podstawową rolę w nauczaniu studentów i lekarzy.
    "Ostre choroby zakaźne" PZWL 1957 praca zbiorowa pod redakcją dr Wszelakiego.Był autoerm rozdziału "Choroby zakaźne w ciąży i w połogu".
    "Terapia Współczesna", PZWL 1961, pod redakcją dr Złotnickiego. Był autorem 5 rozdziałów.
    "Położnictwo i Choroby Kobiece" PZWL 1967, był redaktorem pracy zbiorowej i autorem 6 rozdziałów.
    "Problemy oziębłości płciowej" PZWL 1972, I.Roszkowski, K.Imieliński.
    "Ginekologia i Położnictwo dla Średnich Szkół Medycznych" PZWL 1973.Był redaktorem tego podręcznika dla położnych, w którym po raz pierwszy w Polsce, podano nowoczesne dane dotyczące patologii ciąży w aspekcie stanu płodu i noworodka. Spełniał również rolę podręcznika dla studentów medycyny i w owym czasie był dla nich "białym krukiem".
    "Zdrowie Kobiety" PZWL 1973 - najważniejsza pozycja popularno-naukowa, w dorobku prof.I.Roszkowskiego, obejmuje najważniejsze wytyczne zachowania się kobiety w czasie całego życia, a przede wszystkim w okresie ciąży.

Jego prace naukowe obejmowały takie działy jak: etiologia wad wrodzonych, poród przedwczesny, choroby wątroby w ciąży, cholestaza ciężarnych, patofizjologia układu krzepnięcia w ciąży, cukrzyca ciężarnych, zakażenia w ciąży, zabiegowe postępowanie w porodach, organizacja systemu opieki medycznej nad ciężarną, rodzącą i noworodkiem, wdrożenie oryginalnych technik operacyjnych w ginekologii.

Ważniejsze publikacje to:

    "Prowadzenie porodu powikłanego z punktu widzenia dobra płodu," „Polski Tyg. Lekarski” 1953,
    "Śmiertelność płodów i noworodków - przyczyny i zapobieganie", "Pediatria Polska" 1953 ,
    "Zakrzepowe zapalenie żył a jego bezpośrednie następstwa w położnictwie i ginekologii", Pamietnik XVI Zjazdu Ginekologów Polskich, Krynica 1960,
    "The Effect of the Male Factor on Abnormal Pregnancy ", „Gynaecologia” 1962,
    "Stany zapalne pochwy a zapalenie dróg moczowych", „Ginekologia Polska” 1963,
    "Relative Weight-Dificiency in the Newborn","Biology Neonatorum Gynecology" 1964,
    "Serum Iron Deficiency during the Third Trimester of Pregnancy", „Obstetrics and Gynecology” 1966,
    "The Role of Suspected Toxoplamosis and Coincidental Factors in the Cause of Fatal Damage," „Amerian Jour. of Obstetrics and Gynaecology” 1966,
    "Icterus in Pregnency. Part I: Biochemical Assays, Part II: the Clonical Course of Pregnancy,"American Jour. of Obstetrics and Gynecology" 1968,
    "Erytrocyte Metabolism in Pregnancy Complicated by Idiopathic Icterus", "American Jour. of Obstetrics ana Ginecology" 1969,
    "Wolne aminokwasy w surowicy krwi kobiet, które urodziły dzieci z wadami wrodzonymi", „Ginekologia Polska” 1968,
    "The Risk of the Caessarean Section Per to the Foetus and the Newborn in Successive Weeks of Gestation " Prinatal Medicine, Lausanne 1972,
    "Nawracająca wewnątrzwątrobowa cholestaza ciężarnych – badania biochemiczne i kliniczne", „Ginekologia Polska” 1974,
    "Wolne aminokwasy w osoczu krwi małżeństw posiadających dzieci z dużymi wadami wrodzonymi", "Ginekologia Polska 1975,
    "Wpływ czynników szkodliwych na zarodek i na płód", "Ginekologia Polska" 1979.

W dydaktyce, prof.Ireneusz Roszkowski wielką wagę przykładał do metod audiowizualnych. Opierając się na swoich doświadczeniach naukowych, dydaktycznych i klinicznych, wyprodukował kilkadziesiąt filmów , z których 17 prezentował na kongresach w kraju i za granicą. Rozpowszechnione były w całej Polsce w celach szkoleniowych. Za film "Niektóre przyczyny i mechanizmy uszkodzenia człowieka jeszcze przed urodzeniem" (1966), otrzymał nagrody na festiwalach filmów naukowych w Tutynie i Sao Paulo.

Prof.Ireneusz Roszkowski, oprócz uczestniczenia w wielu zjazdach i sympozjach krajowych, wielokrotnie wyjeżdżał na kongresy i zjazdy za granicę, między innymi do Genewy (1954), Bazylei (1954), Belgradu (1959), Zagrzebia (1962), Dubrownika (1963), Lublany (1969), Pragi (1961, 1963, 1965, 1967), Moskwy (1963,1973), Berlina (1965,1967), Bratysławy (1970), Rzymu (1972), Lozanny (1972), Aten (1973), Uppsali (1976), Drezna (1978), Wiednia (1961, 1972, 1978), Lipska (1965), Paryża (1965, 1967). Wyjeżdżał także w celach szkoleniowych i na stypendia do Londynu i Aberdeen (1962), Bethesda i Nowego Jorku (1970).

W latach 1[zasłonięte]962-19 pełnił funkcję Redaktora Naczelnego „Ginekologii Polskiej”. Dbał o wysoki poziom publikacji. Pilnował, aby wszystkie ukazujące się tam artykuły były związane z tworzeniem, a nie niszczeniem życia. W jednym z wywiadów powiedział :„ W 1956 roku została wprowadzona ustawa o dopuszczalności przerywania ciąży, ale dzięki mnie zaczęto ją realizować dopiero w 1960 roku. Przez te cztery lata obliczyłem, że kraj zawdzięcza mi co najmniej 750 000 Polaków, których udało mi się ocalić od zniszczenia. Zrobiłem to przede wszystkim jako Polak dla mojego kraju .”

Przez wszystkie lata swojej pracy walczył o każde dziecko, o każdą ciążę. Przyjmował w poradni Planowania Rodziny po to, aby uświadomić przyszłym matkom wagę i konsekwencje przerywania ciąży, szczególnie pierwszej ciąży. Był prawdziwym obrońcą nienarodzonych. Był propagatorem rodziny wielodzietnej.

Prof. Ireneusz Roszkowski był dwukrotnie specjalistą krajowym w zakresie położnictwa i ginekologii w latach 1952-59 oraz 1967-70. Był specjalistą wojewódzkim w województwach: szczecińskim (1[zasłonięte]946-19), olsztyńskim (1[zasłonięte]947-19), gdańskim (1[zasłonięte]945-19), poznańskim (1[zasłonięte]952-19), pełnił funkcję specjalisty regionalnego (1[zasłonięte]975-19). W latach 1973-79 był Dyrektorem Instytutu Ginekologii i Położnictwa w Warszawie. Pełnił wiele funkcji z wyboru w uczelniach medycznych i w towarzystwach naukowych, był Dziekanem (1[zasłonięte]958-19) i Prodziekanem (1[zasłonięte]960-19) Akademii Medycznej w Warszawie, brał czynny udział w Radach Naukowych licznych instytucji, Ministerstwie Zdrowia, był wieloletnim członkiem Komisji Rządowej ds. Polityki Ludnościowej, wieloletnim przewodniczącym Zespołu Problemowego i Komisji Patofizjologii Płodu PAN, członkiem Komitetu Nauk Demograficznych, przewodniczącym Sekcji Demografii Medycznej PAN, przewodniczącym Komisji Problemowej Wad Wrodzonych i Uszkodzeń Płodu PAN, członkiem Rady Naukowej Instytutu Matki i Dziecka, był rzeczoznawcą naukowym Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Pracowników Nauki przy Prezesie Rady Ministrów. W latach 1974-77 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Ginekologii. Był członkiem wielu towarzystw naukowych polskich i zagranicznych. Wielokrotnie odznaczany w Polsce i za granicą.
Odznaczenia[edytuj]

    Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
    Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
    Złoty Krzyż Zasługi (1951)
    Medal Komisji Edukacji Narodowej (1985)
    Odznaka "Zasłużony Lekarz PRL" (1983)
    Odznaka "Zasłużony Nauczyciel PRL" (1984)
    Odznaka za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia (1952)
    Złoty Medal Polskiej Akademii Medycyny "Medicus Magnus" (1991)
    Nagroda I Stopnia Ministerstwa Zdrowia za Pracę Naukową (1967)
    Nagroda Naukowa Miasta Poznania (1954)
    Nagroda Rektora Akademii Medycznej (wielokrotnie)

Profesor Ireneusz Roszkowski bardzo sobie cenił Złoty Medal Polskiej Akademii Medycyny, który otrzymał w 1991 roku, za wybitne zasługi dla rozwoju i humanizacji medycyny. Na jego rewersie umieszczono znamienny napis: "Medal jest symbolem wdzięczności dla tych, którzy tworzą nieprzemijające wartości, dla tych, którzy znaleźli miejsce w historii oraz w ludzkich sercach i umysłach "

Profesor Ireneusz Roszkowski miał osobowość twórczą i niesłychanie dynamiczną. Potrafił swoim zapałem i niespożytą energią przyciągać, pobudzać i wręcz fascynować. Był człowiekiem czynu, bezgranicznie oddanym swojemu zawodowi, który był Jego pasją , Jego ogromną miłością. Wiecznie niespokojny, wiecznie dążący do doskonalenia siebie i swoich współpracowników. Cechowała Go olbrzymia pracowitość oraz bezwzględność w podporządkowaniu swoich działań , swojego życia osobistego, rodzinnego , wytyczonym celom.

Profesor Ireneusz Roszkowski był bardzo wymagający, ale i doceniający, często bezwzględny i szorstki, a zarazem otwarty , przystępny, pogodny. Łączył w sobie dwa typy naukowca, dwa światy nauki , jeden – piękny, dostojny, tajemniczy i pełen romantyzmu – odchodzący i drugi nowy, dynamiczny , prężny, rewolucyjny, zafascynowany techniką, racjonalny i wyrachowany. Profesor Roszkowski był człowiekiem renesansu, wszechstronnie uzdolnionym. Z pasją uprawiał fotografię (otrzymywał nagrody w konkursach) oraz malarstwo. Na płótnie, chciał zatrzymać, ocalić od zapomnienia, przemijającą atmosferę rodzinnych stron. W latach późniejszych był pasjonatem sadownictwa, pszczelarstwa, z wielkim zapałem pracował na działce, majsterkował. Miał ogromną bibliotekę, którą ciągle powiększał, interesował się historią, kolekcjonował zegary. Czytał właściwie bez przerwy. Całe życie wyznawał zasadę :" Zmęczyłeś się jedną pracą, zajmij się inną." Do końca swojego pracowitego życia korzystał z zasobów Głównej Biblioteki Lekarskiej w Warszawie, zapoznając się z najnowszymi osiągnięciami medycyny. Zachwycony był wielkim postępem badań naukowych w wielu dziedzinach medycyny. Ubolewał, że spotykał tam tak mało młodych ludzi.

Często powtarzał : „ Nie wolno nigdy zapominać , że należymy do gatunku homo sapiens. Oznacza to konieczność stałego doskonalenia się”. „ Bieda w kraju jest już od 200-300 lat, a my narzekamy na sąsiadów z lewa i prawa. Tylko rozwój może nam pomóc. Najpierw pobudzany z zewnątrz, a potem poprzez własny rozwój samoistny, wewnętrzny .” „O rozwoju człowieka mówi się, kiedy idzie on do szkoły, a rozwój zaczyna się dużo wcześniej, od pierwszego kontaktu z matką, od pierwszego karmienia. Słyszałem kiedyś starą góralkę napominającą młodą matkę, że nie rozmawia z dzieckiem w czasie karmienia. Powiedziała do niej – Gadaj z nim , bo będzie bandzior…”.

Profesor Ireneusz Roszkowski ożenił się w 1949 roku z lekarzem medycyny, a właściwie jeszcze ze studentką AM – Haliną Obrocką, wilnianką, córką prawnika ( ur.19.02.1922, zm.2.09.1999 ). Miał czwórkę dzieci, jednego syna Piotra ( profesora ginekologii i położnictwa) i trzy córki Elżbietę (architekta wnętrz, malarkę ), Barbarę ( architekta krajobrazu ) i Katarzynę ( doktora patomorfologii ) oraz 10 wnuków. Całe życie przywiązywał dużą wagę do więzi rodzinnych. Przekazywał dzieciom i wnukom miłość do ojczyzny, poszanowanie tradycji, całym swoim życiem, swoją pracowitością i uporem udowodnił, że pomimo trudnych uwarunkowań zewnętrznych trzeba wykonywać dobrze swoją pracę, trzeba żyć uczciwie i oczywiście nie zapomnieć o ciągłym doskonaleniu się . Obok wielu wymienionych wcześniej cech, charakteryzowała go życzliwość, serdeczność, swoiste poczucie humoru i gotowość niesienia pomocy, był wymagający ale sprawiedliwy.

Profesor Ireneusz Roszkowski zmarł 21 kwietnia 1996 roku w Warszawie. Pochowany jest na Starych Powązkach w Warszawie. Wielki Polak, Medicus Magnus, Niewzruszony Obrońca Polskiej Rodziny i Nienarodzonych.

W dniu 17 listopada 1999 roku w kościele Najświętszego Zbawiciela w Warszawie, została wmurowana i uroczyście poświęcona tablica upamiętniająca postać profesora Ireneusza Roszkowskiego.

W dniu 24 marca 2009 roku, w 100 rocznicę urodzin profesora Ireneusza Roszkowskiego, w Klinice Położnictwa i Ginekologii Warszawskiego Uniwersytety Medycznego na ul.Karowej, zostało nadane Jego imię Sali Wykładowej oraz odsłonięte popiersie profesora Ireneusza Roszkowskiego i tablica pamiątkowa. Uroczystego poświęcenia Sali Wykładowej dokonał Jego Ekscelencja ksiądz Arcybiskup Henryk Hoser.

Zapraszam również na moje pozostałe aukcje.