WSPÓŁCZESNA PROZA ŚWIATOWA
ZBIERACZE ZIÓŁ
aut. Anatolij Kim
wyd. PIW
„Zbieracze ziół”, „Lotos” i „Słowicze echo” – trzy
mikropowieści – są pierwszą szerszą prezentacją Kima na gruncie polskim. Pisarz,
uprawiający także malarstwo, tworzy prozę barwną i wyrazistą, o kunsztownej,
inkrustowanej metaforami, niespiesznej narracji. Wyczulony jak mało kto na
piękno przyrody, jest też Kim wrażliwym obserwatorem ludzkich przeżyć i doznań,
twórcą rysowanych subtelną kreską wizerunków psychologicznych.
„W prozie tej tchnienie radości i dobroci odczuwamy
w najbardziej tragicznych sytuacjach. Wchodzimy w świat, na który Kim spogląda
oczami poety” – pisał Jurij Trifonow.
Anatolij Kim (ur. 1939), prozaik radziecki średniego
pokolenia, pierwszy zbiór nowel, „Błękitna wyspa”, opublikował w 1976 r. Kolejne
jego utwory, głównie tomy opowiadań i mikropowieści, to „Cztery spowiedzi”
(1978), „Słowicze echo” (1980), „Nefrytowy pas” (1981) oraz powieść „Wiewiórka”
(1984). Proza Kima, Koreańczyka, który dzieciństwo i wczesną młodość spędził na
wyspie Sachalin, to egzotyczne dla nas zespolenie konwencji realistycznej z
umownością, splot wątków baśniowych, zainspirowanych przez filozofię i folklor
wschodni (głównie oczywiście koreański), z wydarzeniami, sytuacjami i postaciami
dnia dzisiejszego. W pisarstwie Kima dominuje filozoficzna zaduma nad węzłowymi
problemami ludzkiego życia, takimi jak narodziny, śmierć, przemijanie, więź
odległych pokoleń. „Bez wiecznych, tragicznych tematów nie może istnieć wielka
literatura” – powiada Kim i po takie właśnie tematy s
lekko podniszczona obwoluta na brzegach, przykurzone
brzegi stron
