Gumiłow programowo nie lubił teatru, bizantynizmu, kobiet i plebsu. Te cztery literackie antypatie, znamienne dla całej jego twórczości, posłużyły też za kanwę Zatrutej tuniki - najlepszego, a bodaj jedynego dobrego dzieła dramatycznego poety. Niechęć do teatru dzielił z pozostałymi przedstawicielami akmeizmu, najdalekosiężniej wpływowego kierunku w dwudziestowiecznej poezji rosyjskiej którego był współtwórcą i dozgonnym spiritus movens. Wpływ akmeistów wynikał nie tylko z ich dokonań poetyckich - tu mieli w epoce nader poważną konkurencję - ale z "dykcji nowej", która rzeczywiście w sposób wyraźny wyróżniała ich z tła. "Literackie szkoły żyją nie ideami, lecz gustami: rzucić na stół cały plik nowych idei, ale bez nowych gustów - to nie znaczy stworzyć nową szkołę, lecz co najwyżej poetykę.