Chiny – kraj pełen niespodzianek, niezbadany, tajemniczy – były pasją Terzaniego. W 1980 roku pisarz razem z rodziną zamieszkał w Pekinie. Przez ponad cztery lata próbował żyć jak przeciętny Chińczyk: stał się Dengiem Tiannuo, posłał dzieci do lokalnej szkoły, hodował świerszcze i jeździł na rowerze. Dotarł do miejsc, do których turyści nie mieli wstępu. Rozmawiał z ludźmi, z którymi jako zagraniczny dziennikarz nie powinien był rozmawiać. Zobaczył kraj zwykłych ludzi, rozdarty między bogactwem tradycji a biedą wynikającą z dyktatury, ogłuszony kakofonią propagandy, obarczony balastem maoizmu. Terzani nie unikał tematów drażliwych i trudnych, takich jak okupacja Tybetu czy kontrola urodzin. Także za to został poddany reedukacji i wydalony z kraju. Zdążył jednak poznać Chiny skrzętnie ukrywane przed okiem Zachodu. Udało mu się przekroczyć zakazane wrota.

 Tylko kilku dziennikarzy stało się legendą za życia, a jeszcze mniej spośród nich na to zasługuje. Tiziano Terzani z pewnością zasłużył. We Włoszech stał się kimś więcej niż legendą – był guru.

„The Times”

 Tiziano Terzani (1938–2004) – reporter, pisarz, podróżnik. Ukończył prawo w Pizie i Leeds, studiował sinologię na nowojorskim uniwersytecie Columbia. Współpracował głównie z tygodnikiem „Der Spiegel”, publikował też m.in. w „Corriere della Sera”, „L’Espresso” i „La Repubblica”. Komentował najważniejsze wydarzenia na kontynencie azjatyckim. W Wietnamie obserwował upadek Sajgonu, a swoje wrażenia zebrał w dwóch książkach: Pelle di leopardo (1973) i Giai Phong! (1976). W latach dziewięćdziesiątych był świadkiem rozpadu Związku Radzieckiego, z czego zdał relację w Buonanotte, signor Lenin (1992). Po 11 września 2001 roku podróżował po Afganistanie, Pakistanie i Indiach; z pisanych stamtąd reportaży powstały jego Listy przeciwko wojnie (2002). W Polsce ukazały się: Powiedział mi wróżbita. Lądowe podróże po Dalekim Wschodzie (2008), Nic nie zdarza się przypadkiem (2009), W Azji (2009) i Koniec jest moim początkiem (2010).