Od pierwszego wydania książki Zakażenia szpitalne, którą miałam okazję redagować wspólnie z nieodżałowanej pamięci profesorem Januszem Jeljaszewiczem, upłynęło już prawie 10 lat. W tym czasie zanotowano znaczny postęp w medycynie, jednak zakażenia szpitalne stale występują i są przyczyną znacznej zachorowalności, a czasem i śmiertelności wśród hospitalizowanych pacjentów. W porównaniu do końca ubiegłego wieku, świadomość personelu medycznego dotycząca tego problemu jest znacznie większa, a Polska posiada już własne dane, może ciągle dalekie od rzeczywistości, jednak obrazujące skalę problemu w szpitalach. Działa prężnie Towarzystwo Zakażeń Szpitalnych, funkcjonują programy rejestracji zakażeń szpitalnych, wprowadzono obowiązek rejestracji i zgłaszania przez szpitale izolacji tzw. patogenów alarmowych. Wszystkie te działania zmierzają do zmniejszenia liczby zakażeń, wprowadzania racjonalnej gospodarki antybiotykowej, a tym samym ograniczenia szerzenia się szczepów lekoopornych w środowisku szpitalnym. Wiole szpitali przystąpiło do uzyskania certyfikatu ISO, co spowodowało opracowanie procedur dotyczących wszystkich etapów leczenia pacjenta, których przestrzeganie racjonalnie wpłynie na zmniejszenie liczby zakażeń. Warto także uświadomić Czytelnikowi fakt, że zakażenia szpitalne są ceną za postęp w medycynie i zawsze będą występowały, jednak nasza strategia postępowania ma znacznie ograniczyć ich liczbę.

Książka zawiera opis wszystkich patogenów, które powodują zakażenia, najczęstsze postacie kliniczne zakażeń związanych z określonym typem zabiegu chirurgicznego, a także propozycje ewentualnego leczenia. Ostatnie rozdziały zawierają opis regulacji prawnych, a także organizację systemu utrzymania czystości w poszczególnych jednostkach szpitala. W książce pominięto obecne w poprzednim wydaniu rozdziały dotyczące zabiegów sanitarnych, np. dotyczące techniki mycia rąk (choć nadal jest to podstawowy zabieg zapobiegający szerzeniu się zakażeń szpitalnych) czy też dezynfekcji i sterylizacji szpitalnej, bowiem są to już zagadnienia tak obszerne, że doczekały się one odrębnych monografii, a także sympozjów dotyczących tylko tego problemu.

Książka, podobnie jak poprzednio jest pracą zbiorową, zmienił się jednak skład autorów współpracujących, bowiem niektórzy z nich zmienili swoje dotychczasowe zainteresowania naukowe. W książce starano się przedstawić informacje zgodne z aktualnym stanem wiedzy. Koleżankom i Kolegom życzę, aby jak najwięcej skorzystali z lektury książki, a poszerzoną wiedzę wykorzystali dla dobra leczonego pacjenta.

prof. dr hab. med. Danuta Dzierżanowska