Gdybym był człowiekiem, słysząc słowo „życie”, mógłbym wyobrazić sobie roześmiane dzieci, zieloną trawę w maju, pierwsze podmuchy ciepłego wiatru, krople deszczu, tęczę na niebie ….

Gdybym był człowiekiem, słysząc słowo „jesień” mógłbym wyobrazić sobie słońce, które jeszcze czasem mocniej przygrzeje w leniwe popołudnie, albo czerwieniącą się jarzębinę w kącie ogrodu, a może spadające, złote liście. Może mógłbym nawet poczuć zapach dojrzałych jabłek.

Gdybym był człowiekiem…

Tymczasem jestem tylko psem i moja jesień życia kojarzy się wyłącznie z bolącą łapą, siwym pyskiem i sztywnymi stawami. Co prawda, pamięć na starość zawodzi, ale jeszcze pamiętam jak kiedyś miałem swoje miejsce na kanapie. I jak ktoś do mnie mówił „mój piękny….”, „mój kochany…” Być może nie szczekam już tak donośnie jak kiedyś, sierść nie jest już tak lśniąca i może szybciej się męczę, jednak moje serce nadal jest pełne miłości. Tymczasem jestem tylko psem, który chciałby siwym pyskiem dotknąć Twojej ręki domagając się pieszczot. Poleżeć obok Ciebie na kanapie, poczuć Twoją obecność, usłyszeć znowu głos, który powie: „Jesteś wyjątkowy!” I jeszcze kilka razy, w dzikim zrywie pobiec za rzuconym patykiem.

To moja jesień życia. W zamian za to ofiaruję Ci swoją miłość i przywiązanie. Jeśli chcesz wiedzieć jak potrafi kochać stary pies, to mnie przygarnij.

A jeśli nie możesz wziąć mnie do domu, wesprzyj nas – staruszki kupując fundacyjną cegiełkę.

Może to właśnie Twoje 5 zł jest tym, które brakuje do mojego transportu do Nowego Domu?

A może dołożysz się do karmy dla seniorów? A może do hoteliku?

Wesprzyj nas – podaruj nam słońce w naszą jesień życia!

***********************************