Medal "Za obronę Stalingradu" (ros. Медаль «За оборону Сталинграда») – radzieckie odznaczenie wojskowe. Medal "Za obronę Stalingradu" został ustanowiony dekretem Rady Najwyższej ZSRR z 22 grudnia 1942. Jednocześnie wprowadzono jego regulamin i opisano odznakę. W późniejszym okresie wprowadzono nieznaczne poprawki do dekretu. Zgodnie z regulaminem medalem nagradzano wszystkich obrońców Stalingradu podczas II wojny światowej – żołnierzy Armii Czerwonej, Floty Wojennej i wojsk NKWD, a także osoby cywilne biorące bezpośredni udział w obronie miasta w okresie od 12 lipca do 19 listopada 1942. Medal był nadawany niezależnie od innych odznaczeń przyznanych za czyny dokonane w okresie obrony miasta. Do 1995 odznaczono nim 759.560 osób. Odznaka medalu to wykonany z mosiądzu krążek o średnicy 32 mm. Na awersie jest umieszczona grupa żołnierzy z karabinami z bagnetami w ręku (w hełmach starszego typu M.36), skierowanych w lewo. Nad tą grupą rozwinięty jest sztandar z sierpem i młotem, a z lewej są samoloty i czołgi. W górnej części jest pięcioramienna gwiazda i napis na obwodzie: ЗА ОБОРОНУ · СТАЛИНГРАДА (pol. "ZA OBRONĘ STALINGRADU"). Na rewersie jest umieszczone symbol ZSRR – sierp i młot oraz napis w trzech wierszach: ЗА НАШУ / СОВЕТСКУЮ / РОДИНУ (pol. "ZA NASZĄ RADZIECKĄ OJCZYZNĘ"). Projektantem odznaki był malarz N. Moskalew. Medal zawieszony jest na pięciokątnej blaszce obciągniętej wstążką koloru oliwkowego szerokości 24 mm z wąskim czerwonym paskiem szerokości 2 mm pośrodku. Medal nosi się po lewej stronie piersi, w kolejności po Medalu "Za obronę Sewastopola".