PRZEDMOWA AUTORA.
Rozdział I. OD PIERWSZYCH WRAŻEŃ POLITYCZNYCH DO POWROTU Z SYBERJI.
Geneza mych przekonań. Pierwsze próby akcji. Zapoznanie się z rewolucjonistami rosyjskimi. Wrażenia syberyjskie. Przypisek do pierwszego rozdziału: Dyssydenckie pochodzenie mego rodu. Moi rodzice.
Rozdział II. OD POWROTU Z SYBERJI DO WOJNY JAPOŃSKIEJ.
P. P. S. i socjalizm, międzynarodowy. Moje pierwsze występienie publicystyczne za kordonem. Związek Zagraniczny Socjalistów Polskich. W stron¬nictwie ludowean. Moja współpraca z wszechpolakami i propaganda bojowego pogotowia.
Rozdział III. MÓJ PROGRAM WOBEC WOJNY ROSYJSKO-JAPOŃSKIKJ.
Stanowisko Lig! Narodowej wobec wojny rosyjsko-japońskiej. Pierwsza organizacja militarna w Galicji. Związek Nieprzejednanych. Mój stosunek do socjalistów. Zerwanie z N. D.
Rozdział lV.  OD KRYZYSU PAŃSTWOWEGO W ROSJI DO DUMY PAŃSTWOWEJ.
Partje polityczne w Królestwie w 1905 r. Obserwacja kryzysu państwowego Rosji w Petersburgu na wiosnę 1905 r. Lato 1905 r. w Polsce. Ludzie i kierunki. Petersburg przed ogłoszeniem i podczas ogłoszenia aktu 1905 r.
Rozdział V. DZIAŁALNOŚĆ PUBLICYSTYCZNA W PRASIE WARSZAWSKIEJ
Moje występy na wiecach publicznych. Wydawnictwo Naród, a Państwo. Krytyka polityki Koła Polskiego w Durnie. Stosunki ze Związkiem Narodowym Robotniczym. Moja walka z P. D. Propaganda bojkotu III Dumy. Skazanie na rok twierdzy. Próby kontynuowania mego. twa w Warszawie pod innymi tytułami. Wygranie procesu w Senacie.
Rozdział VI. WYDAWNICTWO VOTUM SEPARATUM W PETERSBURGU I NEOSLAWIZM.
CZĘŚĆ DRUGA. W PRZEDEDNIU WIELKIEJ WOJNY.
Rozdział I.  Skłonienie Sienkiewicza do wycofania się z obchodu Grunwaldzkiego.
Rozdział II. WŚRÓD MŁODZIEŻY. Związek Młodzieży Narodowej. (Zet). Wpływ bojkotu szkoły rosyjskiej na ruch niepodległościowy. Bojowe w Galicji. Piłsudski.
Rozdział III. MÓJ STOSUNEK DO PRASY GALICYJSKIEJ. Atak Słowa Polskiego i
mnie i mój kontratak. Ponowne współpracowmictwo w Kurjerze Lwowskim. Dyskusja polityczna, wywołana kryzysem bośniackim. Pisanie Sprawy Polskiej.
Rozdział IV. ZWIĄZEK WALKI CZYNNEJ. Wstąpienie do tej organizacji mych przyja¬ciół .politycznych. Organizacja militarna młodzieży zarzewiackiej. Wpływ P. P.S. na Z. W. C. Wykłady Piłsudskiego.
Rozdział V. MÓJ POBYT W STANACH ZJEDNOCZONYCH. Odsłonięcie pomników Pułaskiego i Kościuszki. Kongres Polski w Washingtonie. Mój referat: Sprawa Polska. Struktura zawodowa Polaków amerykańskich. Związek Narodowy Polski w Ameryce. Moje studja nad Ameryką. Badanie imi-gracji. Maja agitacja wśród Polaków amerykańskich o nadchodzącej wojnie.
Rozdział VI. POZNAŃSKIE W OKRESIE PRZEDWOJENNYM.
Rozdział VII. POSTĘPY RUCHU NIEPODLEGŁOŚCIOWEGO.
Konferencje krakowskie. Postęp organizacji militarnych. Memorjai o nadchodzącej wojnie. Moja akcja w Kijowie.
Rozdział VIII. Moje współpracownictwo w „Wieku Nowym". Moja akcja antipanslawistyczna. Literatura niepodległościowa.
Rozdział IX. Akcja niepodległościowa. Upadek N. D. i restytucja jej wpływu przez antysemityzm.
Rozdział X. KOMISJA TYMCZASOWA I RADA NARODOWA.
Rozdział XI. POSZUKIWANIK OPARCIA NAZEWNĄTRZ DLA NASZEJ IRREDENTY.
Próba akcji ua Węgrzech. Stosunek z generałem Rozwadowskim. Memoriałł przeznaczony dla władz austrjackich.
Rozdział XII. PO WOJ NIE BAŁKAŃSKIEJ.
Dezorjentacja odnośnie sytuacji międzynarodowej. Objawy rozkładu. Wybuch wojny.

Władysław Gizbert-Studnicki (ur. 1867 w Dyneburgu) – polski polityk i publicysta niepodległościowy orientacji proniemieckiej.
W młodości za działalność socjalistyczną zesłany na Syberię. Po powrocie z zesłania wszedł do władz Polskiej Partii Socjalistycznej. Przeszedł następnie do ruchu ludowego, by ostatecznie stać się ideologiem ruchu narodowego. Porzucił jednak endecję, zrażony jej rusofilstwem.
W 1904 napisał książkę Od socjalizmu do nacjonalizmu, gdzie przedstawił przyczyny zmiany swoich poglądów. W 1910 wydał Sprawę polską, w której głosił potrzebę odbudowy niepodległej Polski w oparciu o państwa centralne. Wysunął wówczas koncepcję tzw. trializmu, czyli poszerzenia austro-wegierskiej unii realnej o trzeci człon, którym miało być odbudowane państwo polskie. Był zwolennikiem rozbicia Rosji, która okupowała 80% terytorium I Rzeczypospolitej (w granicach z 1772). Stał się jednym z najwybitniejszych przedstawicieli orientacji proniemieckiej. 10 maja 1916 spotkał się z generał-gubernatorem Hansem von Beselerem, któremu przedłożył projekt powołania niepodległej Polski, ze wschodnią granicą na Dźwinie i Berezynie, z zachowaniem zachodniej granicy Kongresówki z Niemcami z 1815. Był współautorów aktu 5 listopada, mocą którego utworzono Królestwo Polskie. Wszedł do 25-osobowej Tymczasowej Rady Stanu.
W II Rzeczypospolitej poświęcił się działalności publicystycznej, wydając szereg książek, m.in. w 1935 System Polityczny Europy a Polska, która to praca wywołała w 1936 niepokój samego Wiaczesława Mołotowa.
W 1938 wydał książkę Kwestia Czechosłowacji a Racja Stanu Polski, a w czerwcu 1939 Wobec nadchodzącej drugiej wojny światowej, gdzie prognozował izolowaną wojnę Polski z Niemcami i niewykonanie zobowiązań sojuszniczych wobec RP przez Wielką Brytanię i Francję. Książka została pozbawiona debitu w Polsce, a jej nakład skonfiskowany.
W październiku 1939 napisał do władz III Rzeszy Memoriał w sprawie odtworzenia Armii Polskiej i w sprawie nadchodzącej wojny niemiecko-sowieckiej, w którym postulował odtworzenie Wojska Polskiego, które w sojuszu z Wehrmachtem miało wyzwalać narody ZSRR.
20 stycznia 1940 napisał w Warszawie i wystosował Memoriał dla Rządu Niemieckiego w sprawie polityki okupacyjnej w Polsce, w którym protestował przeciwko nazistowskim metodom terroru i oskarżał niemieckie czyny w Polsce. Wyjechał do Berlina i z memoriałem dotarł do Goebbelsa. Jednak został aresztowany przez Gestapo, po czym internowany w sanatorium w Neubabelsbergu. Zwolniono go po klęsce Francji. 6 sierpnia 1940, uzyskał zezwolenie na powrót do Warszawy. Podtrzymywał tam nadal kontakty z władzami okupacyjnymi, wykorzystywał je także do krytyki działań niemieckich wobec Polaków oraz do interwencji, niejednokrotnie skutecznych, w sprawach osób uwięzionych. Jego petycje zostały zignorowane. 10 lipca 1941 ponownie aresztowany przez Gestapo; uwięziony na Pawiaku, gdzie przebywał w więzieniu ponad rok. Został zwolniony w wyniku interwencji Maurycego Stanisława Potockiego 15 sierpnia 1942. Niezrażony, propagował wciąż ideę polsko-niemieckiej współpracy politycznej i wojskowej.
Zmarł w 1953 w Londynie.