Tematem filmu jest wielokrotnie poruszany przez Wendersa problem psychicznego i geograficznego wyobcowania człowieka we współczesnym świecie, temat nazwany przez krytyków dla potrzeb twórczości Wendersa "globalną tęsknotą za domem". Oto dwaj mężczyźni za kierownicami swoich samochodów. Bruno - wędrowny technik kinowy i Robert Lander, psycholingwista z Genewy podróżujący po Europie po rozstaniu z żoną. Obaj poznają się gdy Robert rozpędzonym samochodem wjeżdża do rzeki, a Bruno oferuje mu suche ubranie i miejsce w furgonetce. Choć obaj przemierzają tę samą trasę, ich postawy względem życia diametralnie się różnią. W warstwie stylistycznej długie jednostajne ujęcia, powolny ruch kamery, nietypowe kąty widzenia, a przede wszystkim manipulacja przestrzenią poza kadrem generują u widza wrażenie, które koresponduje z duchowym wyobcowaniem Bruna i Roberta. Opuszczony, ponury krajobraz niczym przestrzeń umierania, służy również za metaforę upadku niemieckiego przemysłu filmowego. Pod koniec filmu widzimy Bruna w małym miasteczku przy naprawie projektora, kiedy słucha lamentu sędziwego technika kinowego nad śmiercią kina. Ten głos być może należy do Wendersa.