|
|
|
Ks. Dr. [Szczepan] Szydelski
POCZĄTKI CHRZEŚCIJAŃSTWA
STUDYUM
Nakład Biblioteki Dzieł Chrześcijańskich
WARSZAWA 1911
Stron XXII + 324 + mapka, twarda oprawa introligatorska
format ok. 22,5 cm x 15 cm
Książka posiada stosowne zezwolenia kościelne na druk :
cenzora (Nihil obstat) i Imprimatur z 1911 roku
[Ks. Szczepan Szydelski — profesor Uniwersytetu we Lwowie, apologeta.
Urodził się 25 XII 1872 r. w Sokołowie Małopolskim, jako syn garncarza Łukasza i Franciszki z Deców.
Po ukończeniu miejscowej szkoły elementarnej, nauki gimnazjalne pobierał w Rzeszowie,
a w latach 1892—1896 odbył studia teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.
Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze lwowskiej 19 VII 1896 r. z rąk arcybpa Seweryna Morawskiego.
Po święceniach pracował jako wikary w Buczaczu, następnie we Lwowie w latach 1901—1902 w parafii św. Marcina,
w l. 1902—1904 w parafii św. Antoniego, a w l. 1904—1906 w parafii katedralnej.
W 1905 r. doktoryzował się na Wydziale Teologicznym Uniw. Jagiellońskiego, przedkładając pracę pt.:
„Z walki o nadprzyrodzony charakter Biblii". W latach 1906—1913 był katechetą gimnazjalnym we Lwowie.
Jako nauczyciel religii zajmował się gorliwie sprawami szkolnictwa, brał czynny udział w zebraniach Towarzystwa
Nauczania Szkół Wyższych, należał do organizatorów kursu katechetycznego we Lwowie.
Wydana w 1911 r. w Warszawie praca pt.: „Początki chrześcijaństwa. Studium" otworzyła mu drogę
do katedry uniwersyteckiej i została przyjęta przez Wydział Teologiczny we Lwowie jako habilitacja z apologetyki.
W 1912 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1919 r. profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Jana Kazimierza.
W latach 1919—1922 pełnił funkcję dziekana i prodziekana Wydziału Teologicznego.
W l. 1930—1931 był delegatem Wydziału do senatu akademickiego.
Wydział Teologiczny Uniwersytetu Warszawskiego proponował mu przeniesienie się do Warszawy na katedrę
historii religii; związany jednak pracą społeczną we Lwowie, z propozycji nie skorzystał.
W ciągu długoletniej pracy profesorskiej rozwinął bardzo ożywioną działalność naukową.
Cechą charakterystyczną jego dorobku naukowego była aktualność prac, dotyczących problemów żywo
dyskutowanych w danej chwili. Pragnąc rozwoju polskiej nauki teologicznej, stał się organizatorem
Polskiego Towarzystwa Teologicznego, którego przez kilkanaście lat był przewodniczącym.
Pracował również bardzo intensywnie w dziedzinie społeczno-politycznej. We Lwowie brał czynny udział
w pracach Związku Katolickich Towarzystw, Czytelni Katolickiej, zajmował się żywo chrześcijańskim ruchem zawodowym
oraz wydawał dwutygodnik „Katolicki Głos Pracy''. Był długoletnim radnym miasta Lwowa.
Z ramienia Rady Miejskiej wszedł do Lwowskiej Rady Szkolnej. Od 1928 r. był członkiem Zarządu Związku Miast Polskich.
W latach 1930—1938 posłował na Sejm Rzeczypospolitej. Umiłowanym jego zajęciem było pomaganie ubogim.
W l. 1939—1946 przebywał w Sokołowie Małopolskim, a następnie objął wykłady w Seminarium Duchownym
w Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1950 r. przeniósł się do Nysy, gdzie w Seminarium Duchownym prowadził wykłady z apologetyki,
patrologii i historii religii. W 1952 r. został radcą duchownym i prałatem. W 1960 r. przeszedł na emeryturę,
spędzając ostatnie lata życia w zaciszu swego mieszkania. Zmarł 28 XI 1967 r. w Nysie i został pochowany na miejscowym cmentarzu.]
TREŚĆ :
Słowo wstępne
Rozdział I — Tertullian. Fragment Muratori'ego
Rozdział II — Ireneusz — Nagrobek Abercyusza
Rozdział III — Apologeci
Rozdział IV — Ojcowie Apostolscy — Didache
Rozdział V — Apostołowie
Rozdział VI — Jezus Chrystus wedle Ewangelii
Rozdział VII — Chrystus wedle wiary krytyków
Rozdział VIII — P. Niemojewski w imię nauki
Zakończenie — Gdzie jest prawda ?
Alfabetyczny spis imion i rzeczy
Ten ponad stuletni egzemplarz przetrwał dwie wojny światowe
i jest w stanie jak na fotografiach. Na okładce i początkowych
kartach książki (na dole) stare ślady żerowania szkodnika papieru;
nieaktualne numery biblioteczne i stare przedwojenne pieczęcie
biblioteczne (część pieczęci wywabionych); ostatnia karta słowa wstępnego
oraz mapka ze śladami zagięć i uszkodzeń krawędzi typowych przy
luźnych kartach (powstały prawdopodobnie jeszcze przed oprawą
introligatorską); końcowa mapka odwrotnie wklejona;
kilka podkreśleń w tekście; nieliczne zaplamienia typowe dla starych druków.
Nie wysyłam za pobraniem !
|
|
