"OPOWIEŚĆ O KAZIMIERZU RUDZKIM"

             HELENA GŁOWACKA

           416 STRON

               STAN W ŚRODKU PRAKTYCZNIE IDEALNY, MA

PIECZĄTKĘ BIBLIOTECZNĄ ALE NIE BYŁA

WYPOŻYCZANA

             REAL FOTO 

    Kazimierz Rudzki (ur. 6 stycznia 1911 w Warszawie, zm. 2 lutego 1976 tamże) – polski aktor, reżyser, konferansjer i pedagog

 Urodzony w rodzinie Bronisława, właściciela wydawnictwa nutowego i wytwórni płytowej. Ukończył studia ekonomiczne, słuchacz Instytutu Reduty związanego z Juliuszem Osterwą, a następnie Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie, który ukończył w 1938. W tym samym roku zadebiutował w Warszawie. W 1939 powołany do wojska, brał udział w Kampanii wrześniowej i dostał się do niewoli pod Kockiem, trafiając do obozu jenieckiego w Woldenbergu. Tam zorganizował teatr, w którym był aktorem, reżyserem i konferansjerem. Po wojnie wrócił do Warszawy i występował w teatrze, radiu i telewizji (niemal od początku). Jego dorobek sceniczny to ok. 20 ról, filmowy ponad 20 ról. Wykorzystywał w nich perfekcyjnie swoje warunki fizyczne (był wysoki, szczupły z orlim nosem i bardzo charakterystycznym tembrem głosu, podawał mistrzowsko błahe i komiczne teksty z kamienną twarzą i tonem), wypracował swoisty styl konferansjerki estradowej i kabaretowej. Od 1956 profesor warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, a następnie jej prorektor. Sukces przyniosła mu rola podporucznika Turka w filmie Eroica Andrzeja Munka, lecz dziś pamiętany jest z roli ojca Pawła w serialu Wojna domowa Jerzego Gruzy. Prowadził też w Polskim Radiu audycje dla młodzieży propagujące kulturę słowa, uczące podstawowych umiejętności aktorskich