Solski Ludwik, właściwie Ludwik Napoleon Sosnowski, pseudonim Mancewicz (1855–1954), polski aktor, dyrektor teatru i reżyser. Debiutował w 1876 pod pseudonimem Mancewicz rólką Alberta w Synu diabła P. Févala w Krakowie. W tym samym roku występował w Warszawie w teatrze Eldorado. 1883–1900 grał w teatrze krakowskim, z którym wyjeżdżał na występy, m.in. do Pragi (1891). 1900–1905 był aktorem Teatru Miejskiego we Lwowie. W 1905 objął dyrekcję Teatru Miejskiego w Krakowie, który prowadził do 1913, po czym wyjechał do Warszawy, gdzie przez sezon był reżyserem Warszawskich Teatrów Rządowych. 1914–1924 występował w różnych miastach: Krakowie, Poznaniu, Łodzi, Wilnie.

Od 1924 do wybuchu II wojny światowej grał i reżyserował w Teatrze Narodowym w Warszawie, a w latach 1931–1932 i 1936–1938 był jego dyrektorem. Od 1945, mieszkając i grając stale w Krakowie, często wyjeżdżał na gościnne występy. Zagrał ok. 1000 ról. Jako dyrektor teatru krakowskiego podtrzymał tradycję wprowadzania na tę scenę wielkiego dramatu polskiego. Wystawił m.in.: Krakusa C.K. Norwida(1908), Legion S. Wyspiańskiego (1911), cały cykl dramatów J Słowackiego, zrealizował prapremiery dramatów K.H. Rostworowskiego.

Wprowadził do teatru dwóch wybitnych scenografów: K. Frycza i F. Siedleckiego. Zmienił nazwę teatru na Teatr im. J. Słowackiego (1909). Najbardziej znaczące z ról powojennych: Judasz z Kariothu w dramacie K.H. Rostworowskiego pod tym samym tytułem (1947, pierwszy raz w 1913), Stary Wiarus w Warszawiance S. Wyspiańskiego (1948, pierwszy raz w 1898), Dyndalski w Zemście A. Fredry (1954) w Teatrze Polskim w Warszawie. Opublikował Wspomnienia (1955).

Ludwik Solski w roli Starego Wiarusa

Wystąpił w filmach: Ziemia obiecana A. Hertza i Z. Gniazdowskiego (1927), Dusze w niewoli L. Trystana (1930), Geniusz sceny R. Gantkowskiego (1939, antologia ról scenicznych, medal za kreacje aktorskie na festiwalu filmowym w Wenecji).