Aerozoloterapia

Działanie miejscowe wziewań, przywraca prawidło­wą czynność wydzielniczą i odruchową śluzówki, dzięki temu ulega po­prawie funkcjonowanie górnych dróg oddechowych. Uzyskuje się to przez zwiększenie ich drożności, przetworzenie doprowadzonego powietrza do właściwej temperatury, wilgotności oraz czystości.

Gorączka jest reakcją organizmu na specyficzne bodĽce choroby, a jej wysokość zależy od potrzeb organizmu niezbędnych do obrony przed chorobą. Gorączka jest najczęstszą formą chorobliwego(związanej z chorobą) podniesienia temperatury ludzkiego ciała.

Cele leczenia inhalacjami

1. Nawilżanie dróg oddechowych — odpowiednia wilgotność błony śluzo­wej na całej przestrzeni ma, bowiem istotne znaczenie w nawilżaniu powietrza docierającego do pęcherzyków płucnych, co stwarza fizjologiczne warunki dla pracy nabłonka migawkowego.
2. Rozrzedzenie zagęszczonej, lepkiej warstwy wydzieliny oskrzelowej.
3. Usprawnienie transportu produkowanego w nadmiarze śluzu, zalegającego w drogach oddechowych.
4. Normalizacja działania migawek i regeneracja nabłonka migawkowego. W wyniku długotrwałego procesu zapalnego dochodzi do zmiany nabłonka cy­lindrycznego na nabłonek płaski. Pozbawienie znacznych obszarów błony ślu­zowej nabłonka migawkowego utrudnia mechaniczne usuwanie wytwarzanej w nadmiarze wydzieliny i dostających się do dróg oddechowych szkodliwych cząsteczek, wdychanych wraz z powietrzem atmosferycznym.
5. Zmniejszenie zapalnego obrzęku błony śluzowej, a tym samym poszerze­nie światła oskrzeli i zmniejszenie oporu dla przepływającego powietrza.
6. Zniesienie skurczu mięśni gładkich oskrzeli.
7. Usuwanie zakażeń bakteryjnych, wirusowych i grzybiczych układu odde­chowego. Zmniejszanie objawów zapalnych powstałych na tle swoistym i nie­swoistym.
8. Uzupełnienie kompleksowego leczenia uzdrowiskowego.

Wskazania do leczenia inhalacjami

1. Przewlekły nieżyt nosa i gardła: zanikowy, prosty i cuchnący nieżyt nosa i gardła, naczynioruchowy nieżyt nosa, przerostowy nieżyt w początkowym okresie rozwoju choroby.
2. Przewlekle, nieswoiste stany zapalne nosa, gardła i krtani z wydzielin. śluzowo-ropną lub ropną.
3. Alergiczny nieżyt nosa.
4. Przewlekle nieżyty trąbki słuchowej.
5. Przewlekle nieoperacyjne zapalenie zatok przynosowych oraz stany po do­konanej operacji.
6. Przewlekłe nieżyty krtani: a) zanikowy, b) przerostowy, c) stany wyczerpania głosowego (fonostenia).
7. Stany po zabiegach w obrębie górnych dróg oddechowych (usunięcie po­lipów, resekcja przegrody nosa, operacje w zanikowym cuchnącym nieżycie nosa, wyłuszczenie migdałków podniebiennych, stany po zabiegach mikrochirurgicznych krtani, po tracheostomii.

8. Wybrane przypadki po leczeniu promieniami jonizującymi z nawracają­cymi stanami zapalnymi (póĽne odczyny popromienne), przebiegające z zasy­chaniem błony śluzowej i wytwarzaniem strupów.

   Inhalacja jest niezmiernie przydatnym zabiegiem w stanach przed, a zwłasz­cza po zabiegach operacyjnych w obrębie dróg oddechowych. W zasadzie przy każdym zabiegu laryngologicznym w obrębie pola operacyjnego dochodzi do uszkodzenia biologicznych czynności tkanek, a zwłaszcza błony śluzowej. Wia­domo, że urazowe złamanie czy operacyjne usunięcie skrzywionej przegrody nosa powoduje następowe wysychanie śluzówki. U chorych po adenotomii i tonsilektomii obserwujemy wysychanie błony śluzowej gardła i krtani. Jest to najczęściej spotykane powikłanie po tych zabiegach.

   Wdzięcznym polem do leczenia inhalacyjnego są stany po usunięciu polipów nosa oraz zmiany patologiczne na więzadłach głosowych powstałe na tle za­palnym i alergicznym. Do inhalacji kwalifikują się wszyscy chorzy po rozle­głych zabiegach w obrębie jam nosa, zatok przynosowych, jamy nosowo-gardłowej, gardła i krtani. Szczególnie dotyczy to stanów po częściowej laryngoktomii, laryngofissurze i tracheostomii, po których to operacjach dochodzi do znacznych zaburzeń czynnościowych błony śluzowej dróg oddechowych.