Stara przedwojenna wizytówka TELESFOR OTMIANOWSKI POZNAŃ
Otmianowski Telesfor (1850–1939), kupiec nasienny, działacz społeczny. Ur. 8 XII w Wierzchaczewie (pow. szamotulski), był synem (siódmym dzieckiem spośród dziewięciorga rodzeństwa) dzierżawcy majątku Wojciecha, ochotnika jazdy wielkopolskiej podczas powstania 1830–1, i jego pierwszej żony Agnieszki z Drzewieckich. Uczył się w Szamotułach. Ok. r. 1868 przybył do Poznania na naukę i praktykę handlową do Hotelu Saskiego przy ul. Wrocławskiej, gdzie zapoznał się ze znajdującym się jeszcze w zaczątkach handlem nasiennym, jaki tam prowadzono dla ziemian. W r. 1873, wspólnie z Bolesławem Ziętkiewiczem, założył przy ul. Nowej (obecnie Paderewskiego) sklep artykułów mieszanych: z nasionami i sprzętem domowo-gospodarczym. W r. 1881 O. odstąpił od spółki i otworzył własny, skromny sklep nasion przy ul. Wrocławskiej. Z biegiem lat stał się znanym specjalistą nasiennictwa; dobrze rozwijający się sklep przekształcił w znaną również za granicą firmę handlu nasion pod nazwą «Telesfor Otmianowski». Początkowo prowadzono tam oprócz sprzedaży detalicznej także półhurtowy handel nasion roślin ogrodniczo-rolniczych i leśnych. W r. 1912 współwłaścicielem firmy został syn O-ego Kazimierz. Firma wtedy rozpoczęła również sprzedaż hurtową, zaopatrując mimo silnej konkurencji ze strony innych firm majątki ziemskie, mniejsze firmy handlowe oraz licznych ogrodników i rolników w dobrej jakości nasiona. Materiał nasienny pochodził od plantatorów krajowych lub sprowadzany był z Danii (trawiaste, krzyżowe), Francji (lucerna, kwiaty), Holandii (cebulkowe), Węgier (kukurydza) i Niemiec (krzyżowe, buraki). Od r. 1920 prowadzono większy eksport również do Europy Zachodniej, głównie nasiona polskich roślin motylkowych. Najpomyślniejszymi dla firmy były lata 1923–30; w okresie kryzysu obroty spadły. W l. 1874–1939 wydawał O. corocznie Cennik nasion o bogatym zestawie oferowanych nasion rolniczych, leśnych, ogrodniczych, preparatów ochrony roślin, nawozów sztucznych i narzędzi ogrodniczych.
O. zdobył liczne medale i dyplomy za udział w różnych wystawach poznańskich, jak Prowincjonalnej Wystawie Przemysłowej (1895), Jubileuszowej Wystawie Ogrodniczej (1926) czy na Powszechnej Wystawie Krajowej (1929). Od przyjazdu do Poznania uczestniczył też zawsze w pracy społecznej. Początkowo działał w zarządach Tow. Młodzieży Kupieckiej (1877) i Tow. Przemysłowego (1887–93). Głównym terenem jego działalności stała się od r. 1888 Korporacja Kupców Chrześcijańskich w Poznaniu (założona w r. 1429) zastępująca polskiemu kupiectwu izbę handlową. W l. 1898–1922 O. był w niej prezesem, czyli tzw. Pierwszym Starszym, a następnie prezesem honorowym. Reprezentując kupiectwo wielkopolskie, brał udział jako delegat w r. 1910 w obchodach 500-lecia założenia Kongregacji Kupieckiej w Krakowie, a także w uroczystościach odsłonięcia pomnika grunwaldzkiego. Jednocześnie od r. 1884 pracował w Radzie Nadzorczej Banku Przemysłowców w Poznaniu, w l. 1909–26 jako jej prezes. W r. 1918, w okresie wyzwalania Poznańskiego spod zaboru pruskiego, brał udział w tajnym organizowaniu władz polskich; był członkiem Rady Ludowej m. Poznania, a Korporacja Kupców Chrześcijańskich pod jego przewodnictwem odegrała rolę ciała opiniodawczego dla Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej. W l. 1920–39 był współzałożycielem i członkiem Rady Giełdy Zbożowo-Towarowej w Poznaniu. Z okazji 50-lecia działalności O-ego w Korporacji (przemianowanej przed r. 1936 na Konfraternię) Kupców Chrześcijańskich organizacja ta uchwaliła 6 I 1938 utworzenie funduszu stypendialnego im. Telesfora Otmianowskiego na handlowe studia zagraniczne dla jednego rocznie, najzdolniejszego, spośród synów członków Konfraterni. O. zmarł 15 I 1939 w Poznaniu, pochowany został na cmentarzu farnym, po ekshumacji przeniesiony na cmentarz na Dębcu. Był odznaczony m. in. Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta (1923).
W małżeństwie z Józefą z Leśniewiczów O. miał czworo dzieci: Marię, Kazimierza, Czesława i Jadwigę.
Stan jak na zdjęciu - z zabrudzeniami
Pytania na meila
Nie wysyłam za pobraniem
