WITKIEWICZ MODERNIZM IDEE KATASTROFICZNE AWANGARDA

08-02-2014, 20:14
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 49.99 zł

Użytkownik inkastelacja

numer aukcji: 3930384790

Miejscowość Kraków

Koniec: 08-02-2014 20:01:05

Dodatkowe informacje:
Stan: Używany
Okładka: miękka
Rok wydania (xxxx): 1976
Język: polski

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO SPISU TREŚCI

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO OPISU KSIĄŻKI

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY ZNAJDUJĄCE SIĘ W TEJ SAMEJ KATEGORII

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG CZASU ZAKOŃCZENIA

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG ILOŚCI OFERT

PONIŻEJ ZNAJDZIESZ MINIATURY ZDJĘĆ SPRZEDAWANEGO PRZEDMIOTU, WYSTARCZY KLIKNĄĆ NA JEDNĄ Z NICH A ZOSTANIESZ PRZENIESIONY DO ODPOWIEDNIEGO ZDJĘCIA W WIĘKSZYM FORMACIE ZNAJDUJĄCEGO SIĘ NA DOLE STRONY (CZASAMI TRZEBA CHWILĘ POCZEKAĆ NA DOGRANIE ZDJĘCIA).

PEŁNY TYTUŁ KSIĄŻKI - Polska Akademia Nauk Instytut Badań Literackich STANISŁAW IGNACY WITKIEWICZ A MODERNIZM KSZTAŁTOWANIE IDEI KATASTROFICZNYCH

AUTOR -
Bożena Danek-Wojnowska

Okładkę projektował STANISŁAW KORTYKA
Na okładce autoportret S. I. Witkiewicza

WYDAWNICTWO, WYDANIE, NAKŁAD -
WYDAWNICTWO - Wrocław - Warszawa - Kraków - Gdańsk
Zakład Narodowy imienia Ossolińskich
Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk
1976
WYDANIE - 1
NAKŁAD - 3000 EGZ.

STAN KSIĄŻKI -
BARDZO DOBRY JAK NA WIEK (ZGODNY Z ZAŁĄCZONYM MATERIAŁEM ZDJĘCIOWYM) (wszystkie zdjęcia na aukcji przedstawiają sprzedawany przedmiot).

RODZAJ OPRAWY -
ORYGINALNA, MIĘKKA

ILOŚĆ STRON, WYMIARY, WAGA -
ILOŚĆ STRON - 207
WYMIARY - 20 x 14,5 x 1,2 CM (WYSOKOŚĆ x SZEROKOŚĆ x GRUBOŚĆ W CENTYMETRACH)
WAGA - 0,227 KG (WAGA BEZ OPAKOWANIA)

ILUSTRACJE, MAPY ITP. -
NIE ZAWIERA
KOSZT WYSYŁKI 8 ZŁ - Koszt uniwersalny, niezależny od ilośći i wagi, dotyczy wysyłki priorytetowej na terenie Polski. Zgadzam się na wysyłkę za granicę (koszt ustalany na podstawie cennika poczty polskiej).

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

SPIS TREŚCI LUB/I OPIS (Przypominam o kombinacji klawiszy Ctrl+F – przytrzymaj Ctrl i jednocześnie naciśnij klawisz F, w okienku które się pojawi wpisz dowolne szukane przez ciebie słowo, być może znajduje się ono w opisie mojej aukcji)

Indeks nazwisk

Abakanowiczówna Zofia 20 Aleksander Wielki 26
Baczyński Stanisław 84 Baju Anatole 197 Bandrowski Kaden Juliusz 11 Baudelaire Charles 39—40, 93, 98 Berent Wacław 11, 12, 33, 148, 167,
173, 180—184, 201
Bieły Andriej zob. Bugajew Borys N. Bierdiajew Nikołaj 158 Błeszyński Kazimierz 84 Błok Aleksander 64, 157, 159 Błoński Jan 10, 19, 33, 44, 70, 87,
106, 110
Borkowska Dunin Eugenia 13, 73 Borkowski Dunin Władysław 73 Borzym Stanisław 99 Botticelli Sandro zob. Filipepi Ales-sandro di Mariano Bourget Paul 197 Bowra Cecile Maurice 86, 117 Brodzka Alina 10 Brzozowski Stanisław 53, 54, 55, 57,
99, 171, 184, 186, 187, 196, 203 Bugajew Borys N. 157, 159 Burckhardt Jakob 36, 150 Burek Tomasz 70, 84
Carlyle Thomas 176 Carter A. E. 145, 197 Cassagne Albert 28 Chwistek Leon 17, 52, 73, 82
Clayborough Arthur 50 Cornelius Hans 68 Czachowski Kazimierz 22 Czerwijowska Helena 13, 14, 21, 69, 75, 77
Degler Janusz 40 Descartes Renę 96 Dietriech Margaret 50 Dobrowolski Tadeusz 29, 40, 73 Dutkiewicz Józef E. 29
Endell August 87 Erlich Yictor 32, 62, 64 Esslin Martin 50
Esteja zob. Kisielnicka ze Skórzew-skich Józefa
Feldman Wilhelm 14
Fiedler Leslie A. 32
Filipepi Alessandro di Mariano 90
Ferran Andrś 39
Francois Simone 40
Friedriech Hugo 93, 98, 99, 119
Gabo Naum zob. Pevsner Nahum Gałczyński Konstanty Ildefons 148 Gautier Thśophile 201 Gerould Daniel 26 Gilbert Katherine Everett 28 Głowiński Michał 20, 25, 27, 49 Gogh Vincent van 118 Górski Artur 172, 174
Grabska Elżbieta 118
Gyp zob. Riąueti de Mirabeau Marie
Antoinette duchesse de Martel de
Janville
Hauser Arnold 119, 140 Hegel Friedrich 54 Helsztyński Stanisław 180 Hoesick Ferdynand 12 Hulewicz Jerzy 79 Hutnikiewicz Artur 10
Irzykowski Karol 8, 15, 57, 84 Iwanów Wiaczesław 154, 159
Janczewska Jadwiga 75
Jasieński Bruno 148
Jastrzębski Zdzisław 49
Jaworska Stefania 13
Jaworski Roman 11, 12, 13, 53, 73,
148 Juszczak Wiesław 73
Kandinsky Wassily 90, 120
Kartezjusz zob. Descartes Renę
Kasprowicz Jan 148, 196
Kayser Wolfgang 50
Kijowski Andrzej 19
Kisielnicka ze Skórzewskich Józefa
20
Kłossowicz Jan 120 Komornicka Maria 172, 173, 174 Korzeniewska Ewa 175 Kotarbiński Tadeusz 88, 103 Kott Jan 50 Kroński Tadeusz 54 Krzywicki Ludwik 168, 169, 171, 184,
186, 187
Kuhn Helmut 28 Kurnatowski Jerzy 184 Kwiatkowska Podraża Maria 174,
175
Lam Andrzej 117 Lange Antoni 196 Le Bon Gustave 176
Leszczyński Jan 106, 108 Leśmian Bolesław 157, 159, 196 Lorrain Jean 19 Lukacs Gyorgy 54, 55
Maciąg Włodzimierz 201 Maeterlinck Maurice 99, 101 Malewicz Kazimierz 90, 118 Malinowski Bronisław 17, 18, 73 Mallarme Stephane 98 Mann Thomas 158, 159, 200 Marchlewski Julian 169, 171 Masłowski Michał 19 Matuszewski Ignacy 20, 196, 197 Mencwel Andrzej 92, 126 Michalski Bohdan Karol 106, 108 Michaud Guy 143 Micińska Anna 12, 14, 17, 20, 21,
22, 26 Miciński Tadeusz 11, 14, 17, 21, 36,
52, 64, 182—184, 201 Mirbeau Octave 40 Miriam zob. Przesmycki Zenon Mniszkówna Helena 20 Molska Alina 184 Mondrian Pięt 90, 118, 123 Morawska Hanna 118
Nalepiński Tadeusz 11, 14, 21, 52
Nałkowska Zofia 11
Nietzsche Friedrich 36, 37, 55, 57,
150, 153, 157, 159, 176, 196, 201 Norwid Cyprian Kamil 172
Ohnet Georges 20
Peckham Morse 198 Peguy Charles 158 Peiper Tadeusz 120, 121—123 Peladan Joseph 19 Pevsner Antoine 121 Pevsner Nahum 121 Picasso Pablo 118 Pigoń Stanisław 22 Plechanow Gieorgij 140
Płomieński Jerzy Eugeniusz 12, 88
Poggioli Renato 93, 119
Pomian Krzysztof 106, 107, 108, 113
Porębski Mieczysław 87, 88
Possart Jadwiga 184
Praż Mario 21
Pronaszko Andrzej 82
Proust Marcel 40
Przesmycki Zenon 53, 83, 99, 100,
101, 141, 148, 167, 169, 174, 175, x 177, 187, 200, 201 Przybyszewski Stanisław 8, 15, 22,
64, 70, 73, 74, 83, 99, 100, 101, 119,
148, 150, 157, 159, 167, 168, 173,
174—180, 183, 200 Puchalska Mirosława 16 Puzyna Konstanty 93, 114
Rachilde Marguerite Eymery 19
Raymond Marcel 119
Read Herbert 121
Renan Ernest 176
Rimbaud Jean Arthur 64, 98, 119
Riąueti de Mirabeau Marie Antoi-
nette duchesse de Martel de Jan-
ville 20
Rodziewiczówna Maria 20 Rogatko Bogdan 99 Romberg Bertil 23 Rosner Katarzyna 99 Rudziński Roman 93—94, 103, 104,
112, 126 Ruskin John 172
Sadkowska Bożena 40 Sandauer Artur 32, 53, 54, 64 Sandler Samuel 20, 197 Schopenhauer Arthur 55, 97 Sławiński Janusz 27, 117, 121 Słonimski Antoni 148
Sokel Walter H. 93, 119, 172 Sokół Lech 49 Solska Irena 13, 17, 40, 53 Sorel Georges 185, 186 Staff Leopold 11, 56, 57 Stamirowska Krystyna 32 Stawar Andrzej 15 Steinsberg Marian 12 Szczepański Ludwik 168 Szymberski Tadeusz 17, 18, 52, 73
Taborski Roman 180 Tuwim Julian 148
Wallis Aleksander 175
Wallis Mieczysław 87
Wat Aleksander 148
Ważyk Adam 19
Wierzbicka Anna 191
Wilde Oscar 37, 153
Williams Raymond 142
Winiarski Leon 169
Winkler Konrad 82, 88
Witkiewicz Stanisław 13, 14, 18, 20,
21, 29, 40, 51-^53, 67, 68, 70—76,
87, 95
Wojtkiewicz Witold 73 Wolicka Elżbieta 86, 115 Wyka Kazimierz 5, 8, 10, 20, 99, 143,
145, 168, 203 Wyspiański Stanisław 11, 52, 196
Zdziechowski Marian 158
Zimand Roman 140, 143, 145, 147,
168, 169 Ziomek Jerzy 86
Zeromski Stefan 15, 22 Żółkiewski Stefan 85, 145 Żuławski Jerzy 99, 100, 141

Spis treści

Przedmowa................. 5
Rozdział I: wokół powieści 622 upadki bunga 11
1. Obraz autora.............. 14
2. Dylemat artysty............. 32
3. Fragmenty biografii............ 51
Rozdział II: między modernizmem i awangardą......79
1. Postulat relacyjności immanentnej: od „czystej dekoracji" do „czystej formy"..............84
2. W poszukiwaniu uzasadnień bezwzględnych .... .94
3. Monadyzm biologiczny i przeżycie tajemnicy ... .102
4. Ideał sztuki i kultury............no
Rozdział III: świadomość katastroficzna.......12g
1. Perspektywa historiozofii...........128
2. „Upadek" kultury.............139
3. Zagrożenie ideału estetycznego: konfrontacje ... .162
4. Układ zamknięty.............189
Indeks nazwisk................204

Przedmowa

Zadaniem niniejszej pracy jest opis aksjologicznej substruk-tury zespołu idei „katastroficznych" Witkiewicza, tych zatem poglądów, które zostały wyrażone po raz pierwszy w publicystycznym wykładzie książki Nowe formy w malarstwie, a następnie użyte jako podstawowe tworzywo obrazów idei w wypowiedziach literackich.
Sam termin „katastrofizm" w odniesieniu do twórczości Witkiewicza jest stosunkowo starej daty i wiąże się z tym kompleksem zjawisk recepcji, które Kazimierz Wyka — poszukując wyznaczników swoistej „kariery" pisarza — nazwał był „legendą katastroficzności" — mitem osnutym wokół rzekomej jedności rezultatów uzyskanych w różnorodnych typach tekstów oraz w zachowaniach pisarza, w których ideologia owa miała znajdywać swój wyraz.
W najnowszej „witkacologii" obserwować można odwrót od tego rodzaju zakresowego integrowania problematyki, który nie uwzględniał oporów, jakie stawia w tym względzie rzeczywisty wieloznaczny charakter całokształtu aktywności twórczej Witkiewicza. W interesującej nas tu kwestii dostrzega się tnp. coraz wyraźniej modyfikującą funkcję formy wypowiedzi literackiej w stosunku do preegzystujących wobec niej katastroficznych „idei-prototypów". W nadziei ustrzeżenia się przed błędami syntez dotychczasowych, które przechodziły do porządku nad różnorodnością wytworów i ich treści, rozgranicza się obecnie rygorystycznie poszczególne obszary dzieła, parcelując je zgodnie z wymogami odpowiednich, wyspecjalizowanych procedur. W ramach tej tendencji pojęcie (i termin) „katastrofizm", niegdyś kluczowe dla interpretacji twórczości powieściowej zwłaszcza, ustępuje na
naszych oczach miejsca kategoriom mającym na celu przede wszystkim adekwatny opis poetyki (powieści, dramatów). Z drugiej istrony w badaniach reprezentujących profil tzw. historii idei daje się zauważyć jakby wymijanie problematyki, którą w formie rudymentarnej i naiwnej stawiały wspomniane intuicje dawniejsze, mianowicie — kwestii światopoglądowych uwikłań Witkiewiczowskiego pesymizmu kulturowego. Znamienna pod tym względem wydaje się niechęć jak gdyby do samego terminu, chętnie zastępowanego nazwami o mniejszym stopniu natężenia emocjonalnego, wyznaczającymi w miejsce dawnego monolitu pewne odrębne dziedziny wysoce zautonomi-zowanych teoretycznych struktur poznawczych.
Niniejsze ujęcie zawiera w sobie nierównomiernie rozłożone akcenty polemiczne wobec obydwu zarysowanych powyżej sposobów. Ograniczenie się do jednego wymienionego wyżej tekstu (tj. Nowych form w malarstwie) jako fundamentu analiz wyraża m. in. nastawienie opozycyjne wobec założeń, które umożliwiały wspomniany typ konstrukcji — integrującej zjawisko w płaszczyźnie substancjalnej. Chodzi w szczególności o przeświadczenia, które dopuszczały tożsamość informacji (w interesującej nas tu kwestii), pochodzących z analizy oryginalnej struktury literackiej, tj. literackich obrazów idei, z wynikami rekonstrukcji zawartości ideowej tekstu o odmiennym charakterze formalnym. Inaczej mówiąc pragniemy tą drogą wyrazić niejako wątpliwość, by to, co opatrywano dotąd omawianą nazwą zbiorczą, było jakąś jednolitą i „gotową" strukturą ideologiczną, niezależną od wiążącego ją kształtu obiektywizacji.
Uznanie owego złożonego sposobu istnienia fenomenu nie musi wszakże — jak sądzę — oznaczać bezwarunkowego opowiedzenia się po stronie wspomnianych dążeń opozycyjnych, w ramach których tendencja do wyraźnego odpersonalizowania problematyki idzie w parze z preferowaniem pewnych klasyfikacji formalnych. Wprost przeciwnie, im bardziej zdajemy sobie sprawę z różnorodności wyników, tj. zakresu i rodzaju informacji uzyskiwanych o postawie i wartościach nadrzędnego podmiotu tej twórczości, tym wyraźniej narzuca się jako konieczność postulat jednolitego języka krytycznego dla zrozumienia i opisu całości. Jest to przy tym wymóg, który nie ogranicza się do
kwestii jednolitej płaszczyzny interpretacyjnej dla analizy interesującego nas tu zagadnienia. Tyczy on pnzede wszystkim metodologicznych problemów monografii twórczości, w której napięcia dysonansowe między poszczególnymi typami wypowiedzi tworzą rodzaj relacji szczególnie konstytutywny. (Ironiczne i dystansujące odniesienia do treści uprzednio uzewnętrznionych, cechujące wypowiedzi literackie Witkiewicza, mają za przedmiot nie tylko katastroficzne idee-prototypy, lecz również całość systemu filozoficznego.)
Sądzimy — jeśli wolno wypowiedzieć się w sprawie tak generalnej — iż właściwych podstaw syntezy należałoby szukać w fundamentalnej jedności funkcji, jakie przejawiły się w owych tak wielorako i wielopłaszczyznowo zróżnicowanych sferach aktywności pisarza: w ujawnionej jednolitej organizacji zachowań — twórczych decyzji i wyborów, które sygnalizują nam podstawowy układ wartości uwewnętrznionych. Słowem — w kategoriach, w których mówić można o realizowanym typie osobowości kulturalnej.
Złożenie powyższej deklaracji w tym miejscu jest uzasadnione o tyle, o ile celowe wydaje się zaznaczenie, iż zastosowana restrykcja — zrezygnowanie z w pełni integralnego rozpatrzenia problematyki — nie jest tu równoznaczne z utratą perspektywy, w jakiej ujęcie takie mogłoby się ukształtować. Zaprezentowany w kolejnych rozdziałach sposób identyfikacji jednego tylko z przejawów funkcjonowania „katastrofizmu" i analiza jego aksjologicznego podłoża pragnęłyby być propozycją takiej właśnie całościowej perspektywy — pewnego modelu postępowania sprawdzanego w zawęźleniu wybranego wycinka ewolucji z projektowanym rzutem synchronicznym twórczości.
Proponowane rozpoznanie pociągnęło za sobą wyodrębnienie w przebiegu aktywności twórczej Witkiewicza osobnej fazy wstępnej — nazwijmy ją tu fazą młodzieńczą. Dokumentuje ją zespół realizacji oraz świadectw, które w przyjętym tu porządku badawczym stanowią podstawowy materiał analizy zasadniczych przesłanek myślenia katastroficznego. W toku postępowania założonego w ten sposób nie można było obejść się — rzecz jasna — bez dodatkowych prób odwoływania się do pewnych konstrukcji modelowych i strukturalizujących. Aby bowiem
uchwycić to, co istotne w założeniach ideału estetyczno-antropo-logicznego pisarza, należało — nieustannie ryzykując prowizoryczność i uproszczenia — szkicować syntezy, które pozwoliłyby odtworzyć właściwości typu ogólnego, jakie ideał ten realizuje. Stąd obecność w kolejnej, przedstawianej tu warstwie problemowej książki treści uwidocznionych w tytule hasłem: Witłrie-wicz a modernizm.
Na modernistyczne inspiracje i analogie twórczości Witkie-wicza zwracano — jak wiemy — uwagę od dawna. Pierwszeństwo należy się Irzykowskiemu. Szukając argumentów w swej wielkiej polemice z autorem Nienasycenia wytknął mu krytyk — jak pamiętamy — między innymi wstydliwe jego zdaniem pokrewieństwo z Przybyszewskim oraz kręgiem „dekadenckiej" moderny. Oskarżenia o „dekadentyzm", formułowane z pozycji jednoznacznego potępienia dekadentyzmu, przewijały się — rzecz charakterystyczna — i u innych krytyków międzywojennego dwudziestolecia. Znalazły także wyraz — oględnie stonowane — w znamiennych wypowiedziach zamieszczonych w powojennej Księdze pamiątkowej.
Najnowsze ujęcia stosunku pisarza do omawianej formacji literackiej cechowała na ogół — w związku z rewizją naszych sądów o modernizmie — ocena bardziej obiektywna, przy jednoczesnej precyzyjniejszej analizie natury owych powiązań.
W zakresie podjętej problematyki praca niniejsza sytuuje się bez reszty w ramach wskazanej wyżej tradycji badawczej. Tradycji, której odmianę aprobatywną, by tak rzec, zainicjował pośrednio Kazimierz Wyka swymi fundamentalnymi stwierdzeniami , o ciągłości procesu historycznoliterackiego na linii dwudziestolecie — modernizm. Omawiana warstwa problemowa książki jest zatem poniekąd sprawdzaniem tylko i rozwijaniem tez i spostrzeżeń, jakie już zostały poczynione w obrębie tej tradycji i poza horyzont jej ustaleń w zasadzie nie wykracza. (Pozostawia np. n% boku niezmiernie istotną z punktu widzenia analizy historycznej katastrofizmu pisarza sprawę jego powiązań z romantyczną teorią oraz krytyką kultury.)
J W przyjętym tu zasięgu penetracji historyczno-porównawczej mieści się zatem omówienie podstawowych wątków refleksji estetycznej oraz założeń Witkiewiczowskiej filozofii kultury w rela-
cji do analogicznych wątków pewnego wyodrębnionego typu modernistycznej świadomości kulturalnej. W pewnych zakresach pokrywa się ona przy tym z odtworzeniem historii osobistej pisarza — procesu kształtowania niektórych elementów realizowanego przezeń typu osobowości twórczej.
Na tle wskazanej tradycji to ostatnie spojrzenie stanowi pewne novum. Zarówno jeśli idzie o zakres materiału wziętego przy tym pod uwagę jak i sposób jego interpretacji. Poszerzenie bazy materiałowej niezbędnej dla rekonstrukcji wspomnianej fazy młodzieńczej, dokonane ostatnimi czasy, było z pewnością wydarzeniem szczęśliwym z punktu widzenia pracy badawczej, która zakładała istnienie pewnego wewnętrznego ewolucyjnego procesu formowania się podstawowego podłoża aksjologicznego „gotowych" tez katastroficznych pisarza. Nie sposób wszakże nie zauważyć, że samo istnienie owych źródeł, a jeszcze bardziej ich przechowanie były tu faktami całkowicie przypadkowymi, tak jak w pewnym sensie przypadkowe jest istnienie i przechowanie się każdego dokumentu badania historycznego. Niemniej przypadek ten pozwolił rozbudować przyjęty uprzednio tryb postępowania, pragnący sprostać wyczuwalnemu osobistemu wymiarowi problematyki.
Proponowane w pracy stanowisko, które zakłada pochodność katastroficznych poglądów pisarza od uzewnętrznionych sposobów doświadczenia przezeń wartości w kulturze, nie oznacza bynajmniej zlekceważenia faktu systemowego charakteru, czy może raczej — systemowych ambicji, jakie zamanifestowały się w całokształcie jego refleksji teoretycznej. Co w interesującym nas tu zakresie przejawiło się w logicznym podporządkowaniu produktów owego szczególnego doświadczenia założeniom rozwijanej równolegle ontologii. Kładąc nacisk na pierwotność motywacji „psychologicznych" naszych idei (w sensie określonym powyżej, akcentującym ważność współczynnika wyboru kulturowego), staraliśmy się w miarę potrzeby uzupełnić ów zasadniczy tok interpretacyjny wynikami odpowiednich analiz strukturalnych — usiłujących sprostać istnieniu owych rzeczywistych więzi logicznych między elementami Witkiewiczowskiego systemu ontologicznego oraz ich ogólnymi implikacjami antropologicznymi z jednej, „gotowymi" zaś tezami katastroficznymi z drugiej strony.
Warto byłoby może jeszcze — dopełniając niezbędnych wymogów wprowadzenia w lekturę — powiadomić w tym miejscu czytelnika pokrótce o treści poszczególnych rozdziałów.
Rozdział pierwszy wypełnia głównie analiza powieści 622 upadki Bunga, ujawniająca w wyborze oraz artystycznym ukształtowaniu jej tematu aksjologiczne podłoże oraz pierwszą zadokumentowaną manifestację postawy prekatastroficznej.
W rozdziale drugim znajdzie czytelnik próbę ustalenia pozycji Witkiewicza jako teoretyka i programodawcy: autora Nowych form w malarstwie na mapie nowoczesnych „awangardowych" kierunków artystycznych. Tutaj rozpatruję także powiązania „katastrofizmu" z systemem ontologii pisarza.
W rozdziale trzecim rekonstruuję podstawowe tezy historiozoficzne oraz przyjętą przez pisarza normę kulturową. Wydobywam powiązania między strukturą motywacyjną jego orzeczeń o kryzysie kultury a modelowymi cechami prekatastroficznej świadomości modernistycznej.
Książka niniejsza jest poszerzoną i zmienioną wersją rozprawy doktorskiej pisanej w Instytucie Badań Literackich pod kierunkiem prof. dra Kazimierza Wyki — obronionej w roku 1969. Pomocy i inspiracjom nieżyjącego już dziś Promotora zawdzięcza ona swój podstawowy kształt interpretacyjny. Chciałabym złożyć w tym miejscu hołd Jego pamięci.
Podziękowania za pomocne uwagi i wskazówki zechcą przyjąć recenzenci rozprawy: prof. dr Artur Hutnikiewicz oraz doc. dr Jan Błoński, nade wszystko zaś — recenzentka i opiekunka jej wersji ostatecznej, cierpliwa i niezastąpiona doc. dr Alina Brodzka.

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

Możesz dodać mnie do swojej listy ulubionych sprzedawców. Możesz to zrobić klikając na ikonkę umieszczoną poniżej. Nie zapomnij włączyć opcji subskrypcji, a na bieżąco będziesz informowany o wystawianych przeze mnie nowych przedmiotach.