Witkacy. Psychoholizm
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki
30 kwietnia – 14 czerwca 2009
kuratorzy: Maria Anna Potocka, Stefan Okołowicz
koordynator: Renata Zawartka


spis treści:
Od redaktora

Autoportrety i portrety tekstowe
Autoportret z lat 1911–1913
Autoportret z lat 1923–1939
Autoportret z lat 1935–1939
Autoportret poetycki
Portret syna  
Portret przyjaciela
Portret człowieka
Portret dyskutanta

Autoportrety i portrety fotograficzne

Teksty

Michał Paweł Markowski, Miniarz
Anna Żakiewicz, „Ja na krześle siedzący” oraz inne sceny krew w żyłach mrożące
Bogusław Habrat, Witkacy – osobowość typu borderline czy „osobowość artystyczna”?
Tadeusz Nasierowski, Witkacowszczyzna, czyli świat widziany oczami „wariata”. Związki S.I. Witkiewicza z psychiatrią i psychiatrami polskimi początku XX wieku
Maria Anna Potocka, Antropologia sztuki. „Ja” jako materiał twórczy
Stefan Okołowicz, Miny Witkacego. W poszukiwaniu „wewnętrznego idioty”

Happeningi

Wystawa w Bunkrze Sztuki

Spisy fotografii


„Co robił Witkacy najchętniej? Witkacy najchętniej robił miny. Nie cierpiał ich młody Gombrowicz, który Witkacego miał za pajaca popisującego się przed swoją świtą, mało utalentowanego dandysa, który swoje literackie braki musiał nadrabiać miną. W Dzienniku wspomina, jak to raz, odwiedziwszy Witkacego, został przyjęty w domu przez karła, który nagle zaczął szybko rosnąć. Okazało się, że to sam Witkacy otworzył drzwi, siedząc w kucki i potem gwałtownie się prostował. W Gombrowiczu takie hucpiarstwo wywoływało pogardę, oczywiście głównie dlatego, że nie on był reżyserem zdarzenia. Miny Witkacego budziły entuzjazm przyjaciół i niechęć jego nieprzyjaciół, których oczywiście miał znacznie więcej. Na szczęście niektóre ocalały na fotografiach, więc można się im uważnie przyglądać z dala od towarzyskiego cyrku”.
Michał Paweł Markowski, Miniarz