WISHBONE ASH - Pierwszy album legendarnej, istniejacej i grającej do dziś, choć w nieco okrojonym składzie tej brytyjskiej kapeli. Spora grupa krytyków oraz rzesze fanów oceniają debiut Wishbone Ash jako największe osiągnięcie w niemałym dorobku tej formacji. Zwracają uwagę na nietuzinkowy talent i kunszt młodych wtedy jeszcze muzyków, muzyczną wrażliwość młodzieńczy zapał i umiejętność przenoszenia swoich emocji czy związanych z tym przeżyć na wykonywaną muzykę. Zachwycił ich też gitarowy duet w zespole w postaci niesamowitych wioseł Teda Turnera i Andy Powella, ich znakomite współgranie i uzupełnianie się. Ash dla niewiedzących był jednym z pierwszych angielskich zespołów, mających w swoim składzie dwie gitary prowadzące, co na pewno wpłynęło na kształt muzyki oferowanej przez kapelę. Rzec można wpłynęło w sposób znaczący, bo do dnia dzisiejszego dwie gitary solowe są znakiem rozpoznawczym Wishbone Ash, znakiem, za którym podążyło wiele kapel niebojących się od tej pory zacząć grać na dwie gitary. Wróćmy jednak do płyty, płyty która wzbudza zainteresowanie od pierwszej minuty dynamicznego w stylu boogie "Blind Eye", po którym następuje przyozdobiony ciekawą solówką Teda Turnera utwór "Lady Whisky". Kolejne "Errors Of My Way" urzeka nas wspaniałą harmonią gitar oraz niesamowitym baśniowym kjlimatem i niepowtarzalnym wpółnym śpiewem trzech panów. Po "Errors..." wyłania nam się jeszcze "Queen Of Torture", w którym Ted Turner wykazuje się grą techniką slide na gitarze i w którym mamy dwa najpiękniejsze utwory na płycie, trwające po ponad dziesięć minut muzyczne majersztyki. Pierwszy z nich to "Handy" prawie w całości instrumentalny, przykuwa naszą uwagę niesamowitym wstępem Martina Turnera na basie, dalej następuje wejście na początku jednej potem drugiej gitary, obie przez jakiś czas prowadzą ze sobą dialog wspaniale się uzupełniając miniaturowymi wstawkami. W drugiej części następuje długie, pełne uroku solo Andy Powella, w którym w ostatniej części następuje nieco krzykliwy wokal Martina Turnera i zaczyna się "Phoenix" jeden z najpiękniejszych utworów w historii Wishbone Ash, porażający ładunkiem emocji, pięknymi melodiami gitar, które prowadzą ze sobą prawdziwą walkę. Coś niesamowitego, aż dziwi, że tak młodzi muzycy - dla niewiedzących oboje gitarzyści mieli po 20 lat - mogli stworzyć tak wielką rzecz! Obydwa utwory przeszły do kanonu muzyki rockowej. Obydwa powstały podczas wspólnego grania, czyli tak zawnego "jam session", co uzasadnia tezę, że prawdziwa muzyka bierze się z serca, ze wspólnej radości wspólnego grania, obcowania ze sobą, a nie w zaciszu jakichś tam menagerskich gabinetów, w których zainteresowane strony główkują i zastanawiają się jak i z czego ulepić kolejną przysłowiową plastykową, bez wyrazu gwiazdę, która będzie kolejną maszynką do zarabiania kasy. Powstaniu pierwszej płyty Wishbone Ash towarzyszyła chęć wspólnego przelania na "muzyczny papier" swoich myśli, uczuć, młodzieńczych fascynacji. Była to naprawdę sztuka przez duże "s". Album bez cienia wątpliwości polecam, w szczególności za dwa ostatnie kawałki wszystkim, którzy chcą poznać w ciągu niecałej godziny kawał dobrej, naładowanej emocjami muzyki, a takiej jak wiemy na dzisiejszy muzycznym rynku brakuje. Natomiast dla fana rocka z lat '70 nieposiadanie takiej płyty to po prostu wstyd. Nic dodać, nic ująć...