Co działo się 11 września 2001 roku między 8:30 a 10:29 w restauracji na sto siódmym piętrze północnej wieży World Trade Center? Jest tylko jeden sposób, żeby się tego dowiedzieć: wymyślić wszystko od początku do końca.
Frédéric Beigbeder
Książki takie jak ta zwykło się określać mianem kontrowersyjnych. Jednak w tym przypadku to słowo wydaje się niewystarczające. Trzeba bowiem nie lada odwagi, by zaproponować czytelnikom powieść, której akcja rozgrywa się w restauracji Windows on the World na szczycie World Trade Center podczas zamachu terrorystycznego 11 września 2001 roku. Sugestywny opis przeżyć ludzi, którzy znaleźli się w niewyobrażalnej sytuacji, sprawia wstrząsające wrażenie. Czytelnik ma świadomość nieuniknionego, pomimo to jednak cały czas towarzyszy mu irracjonalna i złudna nadzieja, że bohaterowie ujdą z życiem.
Windows on the World to także osobiste wyznanie autora, próba rozrachunku z tą tragedią i jej przypuszczalnymi następstwami dla świata.
Frédéric Beigbeder
Frédéric Beigbeder urodził się 21 IX 1965 r. w Neuilly-sur-Seine w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Jego matka, Christine de Chasteigner, tłumaczy romanse, natomiast ojciec, Jean-Michel Beigbeder, pracuje w firmie zajmującej się doradztwem personalnym. Po ukończeniu studiów w renomowanej Wyższej Szkole Nauk Politycznych młody Frédéric interesował się wieloma dziedzinami – pisał książki, prowadził kroniki literackie i towarzyskie, przede wszystkim jednak poświęcił się reklamie. Po dziesięciu latach jednak się z nią rozstał (opowiada o tym sławna powieść 29,99) i oddał się głównie literaturze: tworzy programy radiowe i telewizyjne, pisze recenzje (m.in. do „Le Figaro Littérraire”, „Voici”, „Lire”),w latach 2[zasłonięte]003-20 był wydawcą w jednym z największych francuskich wydawnictw, Flammarion. Rozwiedziony, ma córkę Chloé.
Zadebiutował mając 25 lat powieścią Mẻmoires d’un jeune homme dẻrangẻ (1990). Jej wątki kontynuował w powieściach Vacanses dans le coma (1994) i L’amour dure trois ans (1997). Stworzył w ten sposób narcystyczno-ironiczną trylogię, w której nakreślił portret pokolenia swoich rówieśników. Międzynarodowy rozgłos zyskał powieściami: 99 francs (2000; wyd. polskie 29,99 , Noir sur Blanc 2001) i Windows on the World (2003; wyd. polskie Noir sur Blanc 2004). Oprócz przekładów na obce języki – pierwsza z nich w 2007 r. została przeniesiona na ekran. Ponadto opublikował: Nouvelles sous ecstazy (1999), L’ẻgoiste romanitque (2005), Au secours pardon (2007) oraz Francuską powieść (2009). W 1994 r. stworzył Prix de Flore od nazwy sławnej paryskiej kawiarni na Saint-Germain–des-Prés. Co roku młody francuski autor, którego talent jury uzna za obiecujący, otrzymuje nagrodę w postaci 6000 euro i codziennie (przez rok) kieliszka Pouilly-fuissé we wspomnianej kawiarni. Wśród laureatów Prix de Flore znaleźli się m.in. Vincent Ravalec, Jacques A. Bertrand, Michel Houellebecq, Virginie Despentes, Amélie Nothomb, Nicolas Rey, Christophe Donner, Grégoire Bouiller. Sam również był nagradzany: Prix Interallié w 2003 za Windows on the World oraz Prix Renaudot w 2009 r. za Francuską powieść. Beigbeder jest osobowością bardzo kontrowersyjną i pełną sprzeczności. Zakochany w sobie dandys, który jednocześnie nie waha się obnażać w swoich autofikcjach. Oskarża system polityczny, gospodarczy, wszechwładną reklamę, a zarazem przez 10 lat pozostaje ściśle z nimi związany. Krytykuje społeczeństwo rządzone przez pieniądz, a sam jednocześnie czerpał niemałe zyski jako członek rady nadzorczej spółki giełdowej należącej do jego brata, Charlesa. W czasie wyborów prezydenckich w 2002 r. ten zamożny mieszczanin z Neuilly był doradcą kandydata komunistów, Roberta Hue. Te kontrowersje i sprzeczności Beigbedera mogą śmieszyć, oburzać, ale nie pozwalają przejść obok jego książek obojętnie. Pokazują bowiem jednocześnie hipokryzję i zagubienie współczesnego człowieka.
