| Wilno 1[zasłonięte]919-19
Wojska generała Żeligowskiego od rana 9 października przystąpiły do bezpośredniego zbliżania się do Wilna. Licząc od pozycji wyjściowych dzieliła je odległość 18-20 km. Na swej drodze spotkały tylko symboliczne próby oporu ze strony pododdziałów litewskich. Po południu 1. DL-B, podobnie jak i grupa mjr. Zyndram-Kościałkowskiego dochodziły do rogatek miasta (...) Około godz. 14.15 pierwsze poddziały polskie wkroczyły do miasta i przystąpiły do jego szybkiego zajmowania. Była to 1. kompania pułku mińskiego wraz z 1. szwadronem 3. pułku strzelców konnych. Napotkano symboliczny opór ostatnich maruderów a armii litewskiej.
Autor relacjonuje splot wypadków politycznych i militarnych, które towarzyszyły odzyskaniu przez Polskę Wilna. Do miasta, tradycyjnej stolicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, rościła sobie pretensje odrodzona Litwa. Także bolszewicy chcieli je zagarnąć w dziele szerzenia misji rewolucji światowej. O pozostaniu miasta, zamieszkanego niemal wyłącznie przez ludność polską i żydowską, przy Rzeczypospolitej zadecydowało zwycięstwo Wojska Polskiego nad Armią Czerwoną.
Spis treści
Wstęp
Wilno w federacyjnych planach Józefa Piłsudskiego i inkor-poracyjnych projektach Romana Dmowskiego Reakcje Litwinów
Walki polsko-rosyjskie o Wilno w styczniu 1919 r oraz przygotowania militarne Polaków do jego ponownego zajęcia
Wyprawa wileńska Józefa Piłsudskiego — kwiecień 1919 r
Obrona Wilna i zajętych obszarów Wileńszczyzny przed Armią Czerwoną — lato 1919 r
Wilno w rękach Litwinów (lipiec-wrzesień 1920 r)
Marsz wojsk gen Lucjana Żeligowskiego na Wilno i jego reperkusje
Inkorporacja Wilna i Wileńszczyzny do Polski
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz ilustracji
|
