Czwartego lutego umarł nagle,   po    kilkodnio-wyin ciężkim tyfusie brat drogi,   ukochany   mojego męża, Klemens Wilkoński w Górznie pod   Garwolinem w Lubelskiem, honorowy   sędzia   pokoju.    Był to jeden z najgodniejszych, najszlachetniejszych i najrozumniej szych obywateli, mający miłość współobywateli jako i ludu i szacunek   powszechny,   ogólny. Z Augustem wiązała go bezprzykładna   miłość   braterska, jakiej nigdzie w życiu nie napotkałam.   Dla mnie nietylko był bratem, ale i ojcem.
Mimo, że w Górznie jest przy kościele grób familijny, położył w swojej woli ostatniej, ażeby go pochowano na cmentarzu, pomiędzy chłopkami jego. I tak się stało. Tłum nader liczny odprowadził go na ostatni spoczynek. Obywatele zjechali o mil kilkanaście, lud z całej okolicy przyciągnął. Skończył w sile wieku, aż nadto przedwcześnie i był żałowanym bardzo.
W domu jego poznałam także hr. Jezierskie-go z Ryk, marszałka szlachty gubernii lubelskiej, który, oceniwszy charakter i rozum ś. p. Klemensa, nieraz ze względu stanowiska swojego do szlach-