1. Wilk
Wracając z weekendu do domu Will Randall (Jack Nicholson) został pokąsany przez wilka. Parę dni później traci pozycję, pracę, odkrywa, że zdradza go żona. Jeszcze niedawno w obliczu tylu przeciwieństw Will by się załamał. Teraz jednak budzi się w nim wilk. Dosłownie. Randall dostrzega jak zaostrzają mu się zmysły, jak poddaje się instynktowi, dyktującemu działanie. Sprawca intrygi jest niedaleko. Trzeba go dopaść i pomścić doznane krzywdy !

2. Lepiej być nie może
Helen Hunt jest córką hollywoodzkiego reżysera Gordona Hunta. Ukończyła Providence High School w Kalifornii. Jako nastolatka występowała w telewizyjnych serialach: Swiss Family Robinson oraz The Fitzpatricks. We wczesnej fazie kariery nie zdołała osiągnąć popularności, co tłumaczono po części jej podobieństwem do Jodie Foster. Dostawała co prawda role w dużych produkcjach – takich jak Rollercoaster – na sławę musiała jeszcze poczekać. W kinie pojawiała się sporadycznie (na przykład w Waterdance zagrała dziewczynę okaleczoną podczas górskiego wypadku). Spędziła za to niezliczoną ilość godzin na planie telewizyjnych seriali. Trudno byłoby znaleźć aktorkę, która, zwłaszcza w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych, zagrała tyle ról telewizyjnych! Za występy jako Jamie Buchman w serialu Szaleję za tobą otrzymała trzy Złote Globy, trzy American Comedy Award oraz dwie nagrody Emmy. Przyszedł jednak czas dla Helen Hunt, gdy została doceniona przez krytyków filmowych. Jej rola Carol Connelly w filmie Lepiej być nie może została nagrodzona Oscarem. Hunt zagrała kelnerkę oscylującą pomiędzy Jackiem Nicholsonem i Gregiem Kinnearem. Rok wcześniej aktorka zaliczyła rolę w wysokobudżetowym przeboju Twister, gdzie razem z Billem Paxtonem uciekała przed tornadem. Od lipca 1999 roku do sierpnia 2000 była żoną aktora Hanka Azarii.

James L. Brooks nakręcił swój najgłośniejszy film od czasu Czułych słówek. Historia jest prosta jak drut: samotny jak palec człowiek pomaga finansowo kobiecie w wieku średnim, razem wybierają się w podróż do Baltimore, by poprosić rodziców zbankrutowanego artysty o pieniądze dla niego. To teatr trzech aktorów: Nicholsona jako opowiadającego wszystkim to czego nie chcą usłyszeć pisarza, Hunt w roli dobrodusznej kelnerki i Kineara jako represjonowanego malarza kochającego inaczej. Oczywiście, od razu pachnie to polityczną poprawnością, ale film Brooksa jest od niej jak najdalszy! Pozwala sobie nawet na żarty z Żydów, co w Hollywood jest tak częste jak deszcze w Kenii. W zabawnych rolach drugoplanowych występują: ultrainteligentny piesek, czarnoskóry agent zapoznanego malarza oraz gruba mama kelnerki wyposażona w dziesięcioletniego syna. Dialogi są świetne w swej zjadliwości: „Dlaczego przy moim stole siedzą Żydzi? Będziecie jeść tak dużo, jak długie macie nosy?”, „Poznajcie się, Carol-kelnerka, Simon-ciota”. Mimo nawet takiego poziomu okrutnej złośliwości film Brooksa ani przez moment nie traci nostalgicznego klimatu. Zabawne linijki ma przygotowane w scenariuszu głównie Nicholson, dodając te swoje nie do podrobienia miny. To prawdopodobnie jego najlepsza rola w latach 90. - Oscar w pełni zasłużony. Lepiej być nie może ogląda się świetnie i kończy projekcję z zapasem pozytywnej energii.