Historia przedstawiona w grze jest oczywiście tylko pretekstem do tego, aby główny bohater po raz kolejny musiał zmierzyć się z Dr Eggmanem. Rozgrywka w Sonic Colours stanowi połączenie 3D „na szynach” z klasyczną platformówką 2D. Takie połączenie miało już miejsce przy okazji Sonic Unleashed, ale tam potencjał nie został należycie wykorzystany. Sonic Colours poprawia wszystkie niedociągnięcia poprzednika, wydłużając czas rozgrywki i dodając mnóstwo nowych możliwości dla niebieskiego jeża, np. Purple Frenzy, gdzie zamieniamy się w stwora, który pożera wszystko, co stanie mu na drodze, czy Pink Spikes, kulę z wystającymi kolcami, na której żadna, nawet płaska ściana nie robi wrażenia.

Dzięki różnorodności zabawy, płynnym przejściom miedzy wymiarami i niepowtarzalnej szybkości, gracz może czerpać dużą przyjemność z rozgrywki. Na ukończenie gry za pierwszym razem potrzeba niewiele czasu, jednakże najnowszy Sonic jest tak zaprojektowany, że warto ukończyć grę ponownie ze względu na to, iż na każdym levelu jest multum ścieżek, którymi możemy podążać do celu. Również wiele umiejętności odblokowuje się dopiero pod koniec wątku fabularnego, wiec jeśli ktoś ma ochotę wyzbierać wszystko co się da, to Sonic Colours spokojnie wystarcza na trzy razy dłużej niż trwa sama kampania. Zwłaszcza, że zdarzają się momenty, w których gra każe graczowi wspiąć się po drabinie trudności o kilka szczebli w górę.

Nintendo Wii nie generuje wprawdzie grafiki HD, mimo to Sonic Colours wygląda niewiele gorzej niż wydany na PlayStation 3 oraz Xboksa 360 Sonic Unleashed. W oczy rzuca się bogata kolorystyka, ciekawy design plansz i przede wszystkim płynna animacja, która w tak dynamicznym tytule jest bardzo istotna. Soundtrack to tradycyjnie efekt prac sześcioosobowej grupy kompozytorów z Kraju Kwitnącej Wiśni.