Witold Wierzbicki - "Zagadnienia dynamiczne w obliczeniach statycznych budowli". [1955 r.], Rozprawy Inżynierskie XXXVI. Stron [557 - 600], rysunki. Oprawa broszurowa wydawnicza. Stan bardzo dobry.

 Witold Wierzbicki urodził się 26 11890 r. w Warszawie jako syn Stanisława, dyrektora „Towarzystwa
Przemysłu Metalowego K. Rudzki i Ska". Aż do strajku szkolnego w 1905 r. był uczniem III gimnazjum
rosyjskiego w Warszawie, później przeniósł się do polskiego gimnazjum Chrzanowskiego; wobec tego
jednak, że gimnazja polskie były pozbawione uprawnień państwowych, maturę zdawał jako
ekstern w Petersburgu. Tam też rozpoczął studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki.
a po roku — w Instytucie Inżynierów Dróg Komunikacyjnych; po otrzymaniu w 1916 r. dyplomu zaczął
pracę zawodową na Kolei Permskiej. W r. 1918 wrócił do niepodległej już Polski i tutaj
przez przeszło 10 lat pracował w Ministerstwie Komunikacji przy projektowaniu warszawskiego
węzła kolejowego. Lata pracy zawodowej wypełniał jednak równoczesną pracą naukową: w 1925 r. za
pracę „O wytrzymałości pi^ętów złożonych w mostach żelaznych", uzyskał stopień doktora; był to pierwszy
doktorat w Politechnice Warszawskiej. Już w rok później habilitował się na podstawie pracy ,.Teoria
dźwigarów załamanych w planie". Jednocześnie rozpoczął działalność dydaktyczną: — od 1925 r. prowadził
w Politechnice Warszawskiej wykłady wytrzymałości materiałów i statyki budowli, a w latach
1929—36 jako profesor nadzwyczajny kierował katedrą Inżynierii Leśnej i Geodezji w Szkole Głównej
Gospodarstwa Wiejskiego; był przy tym dziekanem Wydziału Leśnego, a przez dwa lata prorektorem tej
uczelni. W r. 1936 otrzymał jako profesor zwyczajny Katedrę Statyki Budowli na Wydziale Inżynierii PW,
pozostając na tym stanowisku aż do chwili przejścia na emeryturę w 1960 r.
W czasie okupacji wykładał początkowo w budowlanym liceum zawodowym, a w latach 1942—44 w Państwowej
Wyższej Szkole Technicznej, w której profesorowie PW realizowali w sposób tajny program pierwszych lat studiów
akademickich: patronował też konspiracyjnej działalności naukowej: pod jego promotorstwem kilku
przyszłych profesorów wyższych uczelni przygotowało swoje rozprawy doktorskie. Pierwsze lata powojenne
to okres wyjątkowo wytężonej i owocnej działalności W. Wierzbickiego; jako dziekan (1945—47)
był — praktycznie rzecz biorąc — organizatorem od podstaw Wydziału Inżynierii, który jako pierwszy
w PW rozpoczął pracę w zburzonej Warszawie już 1 X 1945 r.
Nierozłączną częścią działalności dydaktycznej W. Wierzbickiego było autorstwo podręczników akademickich;
w 1929 r. publikuje swoje podstawowe dzieło: „Mechanikę budowli", obejmując tą oryginalną wówczas, a dziś
powszechnie przyjętą nazwą połączony wykład wytrzymałości materiałów oraz statyki i dynamiki budowli.
Książka ta, stale unowocześniana, miała do 1961 r. sześć wydań i była podstawą wykształcenia kilku pokoleń inżynierów.
Z innych jego podręczników wymienić wypada: „Zadania ze statyki belek prostych", „Zadania z teorii
ram, łuków i krat", „Zadania z teorii naprężeń wyboczenia i drgań" oraz „Wstęp do dynamiki budowli".
Przeszło sto publikacji naukowych W. Wierzbickiego cechuje nadrzędna myśl o społecznej potrzebie
praktycznej użyteczności nauki, o konieczności jej ścisłego związku z życiem, a jednocześnie świadczy
0 różnorodności jego zainteresowań: zajmuje się zagadnieniami stateczności konstrukcji, teorią układów
prętowych, teorią parcia i odporu ziemi, problemami dynamiki budowli, arytmetyzacją obliczeń statycznych,
statyką konstrukcji drewnianych, zagadnieniami komunikacyjnymi i wreszcie historią mechaniki budowli.

Przełomowe znaczenie miały jednak osiągnięcia W. Wierzbickiego w dziedzinie bezpieczeństwa
budowli: wygłoszony 14 VII 1936 r. w ówczesnej Akademii Nauk Technicznych referat: „Bezpieczeństwo
budowli jako zagadnienie prawdopodobieństwa" (Przegląd Techniczny 1936, nr 24) zapewnia
mu niezaprzeczalnie światowe pierwszeństwo w tej podstawowej dla budownictwa materii, m.in. dzięki
wprowadzeniu do mechaniki budowli metod probabilistycznych. Istotna część jego dorobku naukowego
zawarta jest w monografiach: ..Rozprawy z mechaniki budowli" (1958) oraz „Obiektywne metody oceny
bezpieczeństwa konstrukcji budowlanych" (1961).
Witold Wierzbicki — to również wybitny organizator nauki: w 1932 r. został członkiem ówczesnej
Akademii Nauk Technicznych, a w 1933 r. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od chwili powstania
Polskiej Akademii Nauk był jej członkiem rzeczywistym, a w latach 1952—57 również jej wiceprezesem.
Był ponadto współorganizatorem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej
pozostając jego prezesem do końca życia. Był również członkiem zagranicznych organizacji naukowych
m.in. słynnego Międzynarodowego Towarzystwa Mostów i Konstrukcji (AIPC) w Ziirichu. Witold
Wierzbicki brał żywy udział w pracy społecznej: m.in. był prezesem Polskiego Związku Inżynierów
1 Techników Budownictwa (1951—52) a następnie (1952—57) prezesem Naczelnej Organizacji Technicznej.
Dowodem uznania jego zasług były liczne wyróżnienia z których najważniejsze to: Nagroda Państwowa
I stopnia (1950), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1946), Order Sztandaru Pracy I klasy
(1954). W 1960 r. Politechnika Warszawska nadała mu zaszczytną godność Doktora honoris causa.
Witold Wierzbicki zmarł w Warszawie[zasłonięte]30119 r. i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim
w kwaterze 131-111-14/15.
Opracował Przemysław Jastrzębski