Staraniem mym było możliwie najbliższe zachowanie zamierzonego sensu wiersza Rilkego, kładąc "nacisk" na "melodyjność" strofy, niekolidującą wszakże z charakterem samego dzieła.
Mam nadzieję, iż, wybrawszy z nieprzebranego niemal ogromu tworu Rilkego tak ważki aspekt przemijania, pod wieloma formami jawiący się w całym dziele autora, a powiązanego w sposób nieodłączny z tematyką wokół miłości, zabarwionego wyrazem melancholijnej nuty, stało się możliwym choć w części poprzez przyczynek ten również i w pewien sposób uwydatnić "obraz" rozwoju tworu Rilkego w wybranym względzie od najwcześniejszych, "bezpośrednich" w wyrazie, liryków do dojrzałej, przekraczającej bariery niemalże słownego wyrazu, późnej twórczości.
Wszelka "dalsza praca" pozostaje w rękach czytelnika, tworzącego za każdym razem "w sobie" obrazy nasycone barwami swego li tylko i najwewnętrzniejszego doznania. One to w rezultacie ostatecznie nadać zdołają ponadwymiarowość słowu, jako "pośrednikowi" jeno między czuciem a światem "doświadczonym".