"CZŁOWIEK CZY HUMANISTA W KOSMOSIE"

             FRANCISZEK VILLON

           138 STRON

               STAN DOBRY, PRZEKRZYWIONA OD LEŻENIA Z

            INNYMI

             REAL FOTO 

Wielki testament (fr. Le grand testament) – utwór Franciszka Villona. Ukazuje uczucia człowieka żyjącego u schyłku średniowiecza^{[potrzebne źródło]}. Powstał po wyjściu poety z więzienia paryskiego^{[potrzebne źródło]}. Jest to pożegnanie ze światem i swoisty rachunek sumienia^{[potrzebne źródło]}. Pojawia się literacki bohater, którego nie było do tej pory w literaturze. Średniowiecze nie znało bohatera przeciętnego, niczym się niewyróżniającego^{[potrzebne źródło]}.

W utworze odnaleźć można topos ubi sunt w powtarzającym się refrenie Ach, gdzież są niegdysieysze śniegi (fr. Où sont les neiges d'antan?). Jest to sentencja, maksyma Villona. Wyraża tęsknotę za minionym czasem. W balladzie O paniach minionego czasu, która jest częścią Wielkiego testamentu, zawarta jest idea przemijania oraz niemożności powrotu - memento mori ("pamiętaj o śmierci"). Są także nawiązania do danse macabre, czyli tańca śmierci^{[potrzebne źródło]}. Śmierć jest wszechwładna, wszechobecna, niespodziewana, okrutna. Przeważa naturalistyczne przedstawienie człowieka i śmierci. Pojawia się również motyw skatologiczny.