Lucjusz Anneusz Seneka doświadczył najwyższych zaszczytów i największych upokorzeń. Uczony Hiszpan, obdarzony niezwykłym talentem pisarskim i zniewalającym urokiem, sławny, bogaty, otoczony uznaniem obywatel Imperium Romanum ; w wyniku szczególnego układu sił politycznych został wygnany na barbarzyńską wówczas Korsykę. Po powrocie Fortuna znów zaczęła mu sprzyjać, został nauczycielem i doradcą Nerona ze wszystkimi tego konsekwencjami. Także tą ostateczną - oskarżenie o udział w spisku przeciw Neronowi zmusił go do samobójstwa. Życie bogate w tak różnorodne doświadczenia nauczyło Senekę nieufności, przez co daleki był od czarno-białych sądów i wszelkich schematów. Słynne Listy moralne do Lucyliusza są tego wyrazem. Jednocześnie, wręcz paradoksalnie, ukazują przeciwne dążenie Seneki: w chaosie prawd, nastrojów, idei chce odnaleźć proste zasady. Dlatego jego ideał mędrca jest zaskakująco surowy. Pięknie napisane Listy moralne do Lucyliusza są nie tylko świadectwem epoki, manifestem sceptycyzmu, zbiorem klasycznych filozoficznych pytań i odpowiedzi. Przede wszystkim są zapisem dramatycznego poszukiwania tego, co ważne i słuszne. Poruszony lekturą czytelnik czuje niemal namacalnie, jak w wybitnym umyśle tego wielkiego filozofa toczy się trudny, pełen meandrów proces myślenia i rozumienia tego najbardziej skomplikowanego ze światów. Zastanów się więc, czy nie byłoby pożyteczne zalecenie następujące: żyj z ludźmi tak, jakby widział to Bóg; rozmawiaj z Bogiem tak, jakby słuchali tego ludzie. (Cytat)