Jakie motywy stoją za ubieraniem się w sposób wyraźnie odbiegający od konwencjonalnej normy? Czy prawdą jest, że w ponowoczesnej kulturze „łączenia i godzenia” wszystko jest możliwe? Czy doszło do implozji łatwo rozpoznawalnych, autentycznych subkultur, w wyniku czego mamy do czynienia z bogactwem ironicznych powrotów oraz fragmentacją stylów? Czy odrzucanie i nakładanie przez tzw. pokolenie „postsubkulturowe” alternatywnych tożsamości w samonapędzającym się szaleństwie mody jest aktywną celebracją ulotności, przemijalności i jednorazowości? Niniejsza książka stanowi analizę socjologiczną powyższych kwestii. Wysłuchawszy głosów ludzi tworzących styl poszczególnych subkultur – ich subiektywnego postrzegania własnego stylu oraz idei, które leżą u jego podstaw - autor przedstawia oryginalne spostrzeżenia dotyczące podmiotowości i tożsamości. Sytuując empiryczne studia przypadków w szerszym kontekście rozważań nad postmodernizmem i zmianą kulturową, odrzuca taką perspektywę badań kulturoznawczych, która usiłuje „odczytać” subkultury jak teksty. Opierając się na licznych wywiadach z osobami ubierającymi się w sposób, który można określić jako niekonwencjonalny pod względem stylu, pragnie on zamiast tego ustalić, czy współczesne subkultury wykazują nowoczesne bądź ponowoczesne wrażliwości i formy. Przekonująco dowodzi, że mamy do czynienia z jednymi i drugimi – naciskowi na ponowoczesny hiperindywidualizm, płynność i fragmentaryczność towarzyszy modernistyczne podkreślenie autentyczności i ukrytej istoty.