Opowieść składa się z dwóch części. Pierwszą („Do Wenecji”) stanowi literacki opis podróży do Wenecji, natomiast druga („Wenecja – Inna utopia”) zawiera pięć esejów filozoficznych poświęconych temu miastu na wodzie: „Utopia budowania na wodzie”, „Linia labiryntu”, „Wenecja w zwierciadle odbita”, „Śmierć (w) Wenecji”, „Maska”.
Obie części wiążą się ze sobą. Poszczególne przygody, które podróżnik przeżywa w drodze do Wenecji, naznaczone są charakterystycznymi dla tego miasta symbolami: lustrem, maską, wodą, labiryntem, śmiercią. Najważniejszym symbolem jest Wenecja. Można powiedzieć, że stanowi ona nawet hipersymbol oznaczający miasto doskonałe czy centrum świata (jak starożytny Rzym, do którego prowadziły wszystkie drogi) bądź miasto święte (jak Niebieska Jerozolima) czy wreszcie Europę – niegdyś wielką i potężną, a dziś osuwającą się w amorficznego ducha, jak Wenecja w wodę.
Perła Adriatyku symbolizuje również człowieka, którego sens życia może być określony tylko przez miłość. Podróż do Wenecji częściowo samotna, a w ostatnim akcie wspólna, jest podróżą do miasta miłości. Eseje zawarte w drugiej części utkane są również z wielu fragmentów lektur poświęconych „pływającemu miastu”. Zadziwiająco dużo cudownych tekstów zostało poświęconych Wenecji. To dzięki nim żyje mit tego miasta i również dzięki nim – prócz fundamentalnego, fizycznego doświadczenia miasta – Wenecja ożyła w tekście K. Mrówki. Niewielu pisarzy przejmuje się wielokrotnie powtarzaną przestrogą, by nie pisać o Wenecji, bo tak dużo i tak dobrze o niej już napisano. Perła Adriatyku jest zbyt piękną kobietą i zbyt wielką pokusą, by przejść obok niej w pozie ascety.