Pierwszy album chłopaków z Koluszek nie zrobił na mnie wrażenia i przyznam, że przesłuchałem go może z trzy razy. Nie znaczy to jednak, że mimo niedociągnięć tekstowych i niezbyt leżącej mojej percepcji - sferze wokalnej - pozostałem obojętny na ten band, bo ich street core był wówczas całkiem świeżą sprawą na naszej lichej scenie ulicznego grania. Drugi album Way Side Crew jest o wiele lepszy i mimo, że nadal uważam, że chłopaki nie wyrobili sobie własnego stylu, jest to pozycja warta posłuchania. Mam cały czas zastrzeżenia do wokalu, bo generalnie nie pasuje mi maniera, którą uwielbia wokalista ale na tej płycie jest z tym już o wiele lepiej i w przynajmniej połowie utworów jest już dobrze, bardziej śpiewnie a partie wokalne brzmią naturalnie i nie tak mocno jak poprzednio ścierają się z dość melodyjną, generalnie uliczną, rock'n'rollową muzyką. W tej kwestii postęp na pewno jest. Warto też wspomnieć o dużo lepszej realizacji materiału, zwłaszcza jeśli chodzi o nagranie basu i perkusji, które brzmią soczyście i dynamicznie - dzięki czemu całośc brzmi lepiej, oraz o wzbogaceniu zawartości płyty o bonusy video. Nadal nie do końca pasują mi jednak teksty, w których czuć co prawda pasję i szczerość ale czasem nuży ich monotematyczność i chciałoby się usłyszeć jakiś konkretny hit poświęcony jakiejś konkretnej kwestii  - bo przecież tyle tematów znaleść można dookoła... Podobają mi się takie numery jak "Dzieci gorszego Boga", "Przegrany los", "Jedno życie", "Razem do piekła" i "Początek końca" ale i do kilku jak "Rewolucja", "Pamiętaj" czy "Ulica" przekonać się nie dam. Doceniam postęp w porównaiu z pierszą płytą, Karolowi życzę by znalazł wreszcie patent na wokal pasujący do stylu zespołu... a tak prywatnie chciałbym by WSC zostali takim polskim Disciplinie. Oby. Wszystkiego najlepszego. (Sopel)