Wargame: Red Dragon jest trzecią częścią uznanej serii strategii czasu rzeczywistego poruszających temat fikcyjnych konfliktów zbrojnych na tle autentycznych wydarzeń historii najnowszej. Twórcy postanowili raz jeszcze poruszyć temat zimnej wojny, lecz tym razem przenieśli działania w zupełnie inny rejon – do Azji Wschodniej – a jednocześnie wprowadzili liczne nowości w mechanice rozgrywki. Za przygotowanie tytułu ponownie odpowiada studio Eugen Systems, znane też z takich RTS-ów jak R.U.S.E. czy Act of War: Direct Action.
Jak wspomniano, w Red Dragon mamy do czynienia z tym samym konfliktem, co w przypadku poprzednich dwóch odsłon serii, lecz tym razem akcja toczy się w szerszych ramach czasach, to jest w latach 1[zasłonięte]975-19. Uczynienie areną działań Azji Wschodniej zaowocowało dodaniem do gry pięciu nowych nacji – są to Korea Północna i Południowa, Japonia, Chiny i ANZAC (sojusz Australii i Nowej Zelandii). Co więcej, z racji zmiany miejsca akcji walka nie toczy się już między NATO a Układem Warszawskim, lecz między szeregiem koalicji składających się z mniejszej liczby państw.
Deweloper przygotował 4 kampanie o różnej długości, trudności i skali działań. Każda z nich jest osadzona w innych latach i koncentruje się na konflikcie wybranych państw, nierzadko stanowiąc wariację na temat rzeczywistych wydarzeń, które w grze – inaczej niż w historii – zakończyły się wybuchem wojny. Dzięki temu gracz może przeprowadzić inwazję na Japonię wojskami ZSRR, czy stoczyć drugą wojnę koreańską. W dalszym ciągu rdzeniem kampanii jest tryb strategiczny, w którym gracz ma do dyspozycji podzieloną na obszary mapę pewnego obszaru świata, na której decyduje o przebiegu działań, rekrutując i przesuwając wojska oraz tocząc bitwy celem zdobywania kontroli nad strategicznymi punktami.
Twórcy wzięli sobie do serca krytykę pod adresem opisanego wyżej trybu w poprzednich odsłonach i wprowadzili do niego pewne poprawki. Przede wszystkim umożliwiono koncentrację sił, czyli użycie więcej niż jednej grupy bojowej w pojedynczym starciu – już nie trzeba toczyć bitwy za bitwą, jeśli na danym obszarze znalazła się więcej niż jedna formacja. Niestety, taka zmiana nie oznacza znacznego zwiększenia skali bitew – jej wprowadzenie musiało bowiem zostać okupione zmniejszeniem ilości jednostek wchodzących w skład pojedynczej grupy bojowej i rozbiciem oddziałów przemieszczanych po mapie strategicznej na mniejsze jednostki. Co za tym idzie, siły powietrzne zostały całkowicie odseparowane od reszty wojsk, służąc teraz przede wszystkim jako wsparcie dla zespołów naziemnych (lub nawodnych). Również przystanie, lotniska i inne obiekty tego typu w pewnym stopniu zmieniły swoje funkcje.
Jedną z największych nowości w omawianej grze jest bowiem wprowadzenie jednostek morskich. Seria została wzbogacona zarówno o niszczyciele, zdolne do bombardowania morskiego wybrzeża, jak i o mniejsze jednostki – np. korwety, łodzie patrolowe czy amfibie – wśród których są i takie, które mogą wpływać w rzeki i oferować wsparcie w głębi lądu (zrezygnowano jednak z umieszczenia łodzi podwodnych i lotniskowców na polu walki). Co za tym idzie, nie zabrakło map, na których nie ma nic poza bezkresnym oceanem, a starcia toczą się jedynie przy użyciu jednostek morskich i powietrznych. Ponadto opisana wyżej nowość odbiła się na trybie strategicznym w kampanii – mowa tu o wprowadzeniu nawodnych grup bojowych (składających się z lotniskowców i transportowców), które, umieszczone u brzegu obszaru, na którym zgromadziliśmy inne siły, dostarczają nam jednostki na wybrzeże podczas starcia. Grupy te mogą również blokować floty stacjonujące we wrogich portach.
.
