Przebrzmiały tamte dni, lecz nie zanikło wspomnienie o legendarnej dzielnicy Orta Mezar, o czterech wiernych towarzyszach rakii i gry w belotkę, ale śmiertelnych rywalach w miłości - o dzielnicowym rabinie Menasze Lewim, prawosławnym popie Isaju, islamskim mulle Ibrahimie Hodży oraz moim dziadku Abrahamie El Borrachonie-Pijanicy. Ich świat także runął, i to jeszcze jak, lecz oni byli wspaniali, wszyscy czterej! (...) Teraz więc, po końcu tamtego świata, jaki jest sens przepowiadania cudzej przyszłości, skoro jeszcze w pełni nie uświadomiłem sobie mojej własnej. Tu można by zaoponować, że wścibianie swego nosa we wspomnienia przeszłości jest bezsensowną stratą czasu, dreptaniem w miejscu, co w żadnym wypadku nie przyspiesza ruchu życia ku przodowi. To dlatego zamierzam koniecznie opowiedzieć przy odpowiedniej okazji o potomkach andaluzyjskiego osła, o którym wspomniałem na początku. Ponieważ mój dziadek Abraham El Borrachon, właśnie poprzez los jucznego osła na basztanie, pomógł mi zawrzeć pokój z samym sobą i z życiem. Żebym wreszcie uświadomił sobie, że wszystko jest marnością nad marnościami, jak to uważa nie tylko Eklezjasta,...