Jewgienij Wachtangow

Co zostaje po artyście teatru?

Spektakle Wachtangowa wywoływały opór i zaskoczenie. Jednak na zawsze pozostaną one ironicznym i mądrym dowodem na to, że prawdziwa sztuka nie zna szkoły, że jest ona i romantyczna, i futurystyczna, i naturalistyczna, i lewicowa, i prawicowa, że absolutnie nigdy nie bywa aktualna i że zawsze wchodzi w relację ze współczesnością, że opiera się na fundamentach warsztatu i że potrafi rozkwitać emanującą ze sceny szczerością.
Pawieł Antokolski: Pamięci nauczyciela (1922)


Jewgienij Wachtangow zazwyczaj wymieniany jest jednym tchem obok innych reformatorów teatru z początku XX wieku. Jako artysta niewątpliwie należał do największych tamtej epoki, ale w odróżnieniu od Stanisławskiego i Meyerholda, nie dążył do ujęcia swych doświadczeń w system. Skupiony na pracy studyjnej, hołdował przekonaniu, że proces przygotowania spektaklu jest sprawą intymną, że uczestniczą w nim konkretni ludzie, a zatem nie można stworzyć uniwersalnych zasad – dla wszystkich. W działalności pedagogicznej, podkreślali to wszyscy jego wychowankowie, jego największą zaletą była umiejętność dotarcia do każdego aktora z osobna, nawiązania z nim głębokiego, osobistego kontaktu.
[fragment Wstępu]



Wydawca: Instytut Jerzego Grotowskiego 2008
Liczba stron: 366, czarno-białe ilustracje w tekście

Waga: 428g

Egzemplarz w stanie bardzo dobrym - patrz skan
Wysyłki realizujemy dwa razy w tygodniu tj, w każdy wtorek i piątek.
Do każdej zakupionej książki dołączamy paragon, na życzenie - fakturę.

Księgarnia - Antykwariat "Silva Rerum"
Łódź ul. Piotrkowska 147
SRL

Zobacz inne moje aukcje!

d