Współczesną sytuację filozofii w sposób nieoczekiwany wydaje się dziś warunkować nie tyle jej własna specyficzna tematyka i stawianie przez nią zasadniczych pytań, ile coraz częściej podawany w wątpliwość sposób, w jaki bada ona rzeczywistość. Po cóż — pytamy — roztrząsać zagadnienia, dla których ostatecznej odpowiedzi i tak nie jesteśmy w stanie znaleźć? Czyż wyjaśnianie całości rzeczywistości, jakie ktoś filozofujący stawia sobie za ,,nie kończące się zadanie", nie jest faktycznie osiągane dzięki podziałowi pracy zorganizowanej nauki, i to w sposób ścisły? A w końcu, czyż nie jesteśmy upoważnieni w obliczu tak istotnych problemów, jak głód, sprzeczności ekonomiczne, groźba wojny itp., nękających dzisiejszy świat, uznać rozważanie ,,ostatecznego sensu" nieomal za podejrzany luksus?

Nie przemilczając podobnych wątpliwości i zarzutów Pieper z wielka jasnością przeprowadza obronne współczesnego stanowiska filozofii, a na forum spierających się stron dopuszcza zarówno Platona, Arystotelesa, Augustyna oraz Tomasza jak i Jaspersa, Heideggera, Sartre'a czy Whiteheada.