Przedmiotem tej aukcji jest książka

W KRĘGU POLSKICH TAŃCÓW LUDOWYCH

Grażyna Dąbrowska

OPIS:

W kręgu polskich tańców ludowych Grażyny Dąbrowskiej jest pierwszą, szerszą pracą syntetyczną poświęconą zagadnieniu polskich tańców ludowych, choć sama autorka określa ją raczej jako przyczynek, wstęp do właściwego zagadnienia. Erudycja Dąbrowskiej wyrosła na gruncie bliskiego obcowania ze społeczeństwem wiejskim, w którym się wychowała. Doskonała znajomość mentalności, obyczajów i życia wieśniaków pozwoliła jej ubarwić specjalistyczne opisy, a wiedza badacza sprawia że autorka może się odnieść do wielorakich wątków tak nierozerwalnie związanych z tym tematem. Jednak tekst jest przystępnym dla laika, który wiedziony tropem skocznej muzyki zaczyna poznawać, następnie widzieć, aby wreszcie zacząć podrygiwać w dobrze znanym naszym przodkom rytmie. Praesens historicus, w którym się nagle znajdujemy rozpościera przed nami wachlarz różnorodnych tańców. Kluczem zdaje się być homo, homini, co znaczy - człowiek. Taniec staje się prawdopodobnie jednym z pierwszych wyrazów ludzkiej ekspresji – czyżby starszym od mowy? Ludzkość zatańczyła, a były to skoki, obroty, korowody, tańce w parach i tak doszliśmy do baletu i współczesnych solowych wygibasów. Tańce ludowe są wplecione w historię tańca. Polskie tańce ludowe łączą się z całym dziedzictwem światowego tańca ludowego, podzielając z nimi niektóre gesty i układy taneczne. Człowiek wpisany został w życie gromady, jednoczył się z nią w tańcu, a jedność ta dodawała magicznej siły i zacieśniała kontakty ze społecznością. Hamletowskie być albo nie być? - nie miało racji bytu. O przynależności decydowało samo społeczeństwo. Nikt dobrowolnie nie wybierał życia poza gromadą, bo to było tożsame ze skazaniem na zagładę. Taniec wiązał ludzi z naturą i siłami nadprzyrodzonymi, a przede wszystkim dostarczał rozrywki. Był odzwierciedleniem uczuć: miłości, nadziei, a także smutku. Ludzie tańczyli i po ciężkiej pracy. Co sprawiało, że mieli siły? Taniec uzależniał - nogi choć zmęczone długimi godzinami przytupów, wciąż chciały powtarzać rytmicznie te same ruchy. Otwarcie bram na nie ten świat, miało miejsce i w szamańskich tańcach ekstatycznych, gdzie zawsze zespalały się poziomy rzeczywistego świata i transcendentnego. W Weselu Wyspiańskiego duchy wkraczają pomiędzy tańczących. ...choćby usnąć w tańcowaniu przy mieleniu, przy hukaniu, w zapomnieniu, w kołysaniu: światy czarów – czar ze światem![2] Tańce pozwalały też stwierdzić kto jest swój, a kto obcy i kojarzyć konkretne tańce z rejonami geograficznymi, mając wciąż świadomość płynności granic, na których wstępowały. A do tej chybotliwości limesu przyczyniały się migracje, a także burzliwa historia naszego narodu. Niemałą rolę w zmianach odegrali sami muzykanci i kultura dworska. Polskie tańce ludowe dzięki i tak dużej konserwatywności były kojarzone w czasach walki o niepodległość i jej utraty, z wyrazem żywej polskości. Tak więc romantyzm, pozytywizm, a przede wszystkim Młoda Polska obrały taniec ludowy za swój symbol patriotyzmu nieustannie przejawiający się w literaturze i sztuce. Krocząc pod tym nowym sztandarem wskrzeszali Polskę z popiołów. Dąbrowska pełni rolę wodzireja, który przewodzi nam i oswaja udzielając podstawowych lekcji z kultury tańca. Czujemy się jak dzieci, które obserwują ruchy przy pracy, a potem potańcówki. One same nie biorą w nich czynnego udziału. Powoli tańce, tańczone teraz niemalże głównie przez zawodowe zespoły stają się nam bliższe, gdyż autorka ukazując nam bogate tło na jakim wyrasta taniec, wytwarza ten swoisty klimat przyjemności jaki znajomy jest wiejskiemu dziecku.  

kliknij, aby powiększyćZdjęcia przedmiotu