Msza c-moll k. 427 - nazywana Wielką. Należy do najbardziej znanych dzieł muzyki sakralnej.
Msza nazywana jest Wielką dla podkreślenia monumentalnej koncepcji dzieła, widocznej w:
- zewnętrznych jej rozmiarach: rozbudowanych poszczególnych częściach, składających się niejednokrotnie z kilku samodzielnych utworów UKA.
- bogactwie środków wyrazu: olbrzymich, 5- i 8-głosowych partiach chóralnych, szerokim wykorzystaniu głosów solowych i instrumentów (zwłaszcza dętych), rozbudowanej partii orkiestry.
Mszę c-moll Mozart pisał w latach 1782/83, wypełniając złożone ślubowanie, że jeśli Konstancja Weber zostanie jego żoną, skomponuje mszę.
Konstancja była także pierwszą wykonawczynią partii głosowych, które były komponowane do możliwości jej głosu, a także innych wykonawców.
Dzieło pozostawił niedokończone. W 1901 roku Aloys Schmitt dobrał według własnej koncepcji odpowiednie utwory Mozarta, którymi uzupełnił brakujące części mszy.
Oryginalnymi ogniwami napisanymi przez Mozarta były: Kyrie, Gloria, Sanctus, Benedictus i pierwsza część Credo (do Et incarnatus est włącznie). Brakowało kolejnych fragmentów Credo (od Crucifixus), Agnus Dei i Dona nobis pacem.