VILLEROY & BOCH PHOENIX BLAU z malwami

Piękna paterka talerz płytki… cudowna porcelana V&B z zachwycającą dekoracją- granatowe i żółte kwiaty malw na cieniutkiej porcelanie z mitycznym ptakiem Feniksem–który urodził się z popiołów- symbol wytrwałości i nadziei na porcelanie białej w ciepłym odcieniu gęstej śmietany.

Kupiłem zbiór podstawków i kilka gadżetów z tego serwisu- w sumie aż się zdziwiłem jak łatwo można dokupić resztę na zagranicznych portalach- niedrogo… mam nadzieję, że talerzyki dołączą do swojego serwisu- są naprawdę bardzo piękne…

Bardzo droga porcelana- nowy serwis na 12 osób kosztuje kilka tysięcy euro… porcelana z najwyższej półki pod każdym względem. Ale obcowanie z nią to czysta przyjemność.

Polecam gorąco…

Podzieliłem skarby na części:

paterka talerz średnica 23,7 cm

Dekorowana granatową lamówką dookoła kołnierza i- i przepięknymi ilustracjami granatowych i żółtych malw na których usiadł rajski ptak- Feniks - ciemnozielone listki i kwiaty tworzą przepiękną dekorację – Stan idealny

Feniks (gr. φοίνιξ (foinix), łac. phoenix) − mityczny ptak, uznawany za symbol Słońca oraz wiecznego odradzania się życia.

Herodot

Był znany wszystkim pisarzom starożytności klasycznej, poczynając już od Herodota, który jednak podawał jego istnienie w wątpliwość. Opisywał jednak związane z nim legendy. Feniks miał mieć wielkość i wygląd orła ze złoto-czerwonym upierzeniem. Przybywał do Egiptu z Arabii co 500 lat, przynosząc w kuli mirry szczątki swego poprzednika, którego składał na ołtarzu słońca w Heliopolis.

Filozof grecki nieznanego autorstwa

Wedle książki feniks miał przylatywać z Indii, skąd po 500 latach życia udawał się do Lasu Lebannon, gdzie "kąpał skrzydła w zapachu". Następnie leciał do Egiptu, gdzie na ołtarzu słońca w Heliopolis, w miesiącu Adar kapłani przygotowywali specjalny stos, na którym się spalał i zmartwychwstawał po 3 dniach.

Owidiusz

Według Owidiusza miał się żywić kroplami kadzidła i sokami kardamonu, zaś po 500 latach życia budował gniazdo wypełnione korą kasji, kolcami nardu, żółtą mirrą i cynamonem, następnie zaś umierał i odradzał się sam z siebie, zaś gniazdo zanosił do miasta Hyperion, ponownie na ołtarz poświęcony słońcu.

Pliniusz Starszy

Wedle Pliniusza ma świecie miał być tylko jeden feniks. Jego ubarwienie było purpurowe ze złotą głową oraz niebiesko – różowym ogonem. Na głowie dodatkowo posiadał grzebień z piór. Żyć miał 540 lat, potem zaś budował gniazdo z wonności i przypraw, w którym ginął. Z kości i szpiku odradzał się najpierw w czerwia, który przemieniał się w pisklę i ostatecznie w nowego ptaka feniksa. Gniazdo z resztkami poprzednika zanosił wedle Pliniusza do Miasta Słońca nieopodal Panchai.

Laktancjusz

Laktancjusz napisał cały poemat o ptaku feniksie. Ponad istniejące opisy dodaje, iż ptak mieszkał w dalekiej, przepięknej krainie, gdzie co rano pił 4 razy wodę ze strumienia życia i machał skrzydłami witając Febusa (słońce). Po 1000 latach życia wybierał się do Syrii, gdzie na drzewie palmowym budował sobie grób z soczystych ziół, akantu i mirry. Tam, śpiewając pieśni pogrzebowe, spalał się, a następnie przybierał postać jakby nasionka, następnie jajka, w końcu zaś dorosłego ptaka. Był złoto – czerwony, z ogonem żółtym z kropkami purpury, dziobem białym ze szmaragdowym połyskiem, oczami szafirowymi, pazurami różowymi i złotymi łuskami na nogach.

Izydor z Sewilli

Do istniejących opisów, Izydor z Sewilli dodaje, iż ptak po zbudowaniu stosu z gałęzi i przypraw czeka na wschód słońca. Jego promienie zapalają gniazdo, feniks zaś roznieca je machając skrzydłami i tak spala się i odradza z popiołów.

Bartłomiej Anglik

Podaje, iż feniks mógł żyć 300 lub 500 lat, zaś jego odrodzenie trwać miało 3 dni, pierwszego dnia powstawał robak o zapachu słodszym niż róża i każdy inny kwiat, drugiego pisklę, trzeciego przekształcało się w dorosłego feniksa.

Według różnych innych autorów feniks miał żyć od 300, poprzez 340, 500, 540, 1000 aż do 1461 lat. Był bezpłciowy, ponieważ rozmnażał się sam z siebie. Jego kolorystyka różni się niekiedy, jednak zwykle przeważa barwa złota i purpurowa. Zazwyczaj budował gniazdo lub stos z przypraw i gałązek wonnych roślin, w którym umierał lub spalał się, a następnie odradzał. Związany był z kultem słonecznym, toteż zazwyczaj legendy opowiadały, iż zanosił gniazdo lub szczątki swego poprzednika do świątyni słońca w Egipcie. Przez autorów chrześcijańskich był przyrównywany do Chrystusa, gdyż miał zdolność zmartwychwstawania. W wielu mitologiach można znaleźć ptaki podobne feniksowi zarówno w opisie i charakterystyce, jak i konotacji ze słońcem.

Według niektórych to greckie podanie jest być może związane ze świętą egipską czaplą, która jest symbolem wiecznie się odradzającego wschodzącego Słońca. Jej złote i purpurowe uderzenie symbolizowało wschód Słońca w Egipcie.

Feniks najczęściej był portretowany na tle Słońca ze skrzydłami wzniesionymi do lotu.

Saar Basin / Mettlach:

Comment:

During 1748 the respected iron founder François Boch began manufacturing ceramic tableware in the village of Audun-le-Tiche in the Duchy of Lorraine. His plates, cups, pots and tureens had simple shapes but were of excellent quality and because of this his goods became well known in a relatively short period of time. Based on his success he founded the company of 'Jean-François Boch et Frères' with his brothers during 1767; this second factory was located in Septfontaines (Seven Springs) not far from the Luxemburg fortress and commenced in early industrial serial production.

Already in 1770 the Septfontaines factory started to produce goods with the famous 'Brindille' pattern which is still in the 'Villeroy & Boch' product range today under the name of 'Alt-Luxemburg'. Of course, other businessmen tried to copy the success of François Boch and one of them was Nicolas Villeroy who set up an earthenware factory in Vaudrevange (today called Wallerfangen) on the River Saar in the year 1789. He successfully applied decorations onto tableware by using the advanced copper plate printing technique which was a decisive precondition for cost-effective serial production.

[1] : Jean-François Boch et Frères (1809 until 1836)

In 1809 Boch bought the former Benedictine abbey in Mettlach on the River Saar where he set up a very modern and extensively mechanised system for tableware production. In fact many of the machines were designed by Boch himself and his inventions started a new era as manual ceramic manufacture was now to be replaced by industrial production. Today, the baroque building is still the corporate headquarters of 'Villeroy & Boch'. But technical advances were not the only speciality of the family and Pierre Joseph Boch who had been introduced to the trade by his brother greatly improved the social security system for their workers by founding the 'Antonius Guild' in Septfontaines during the year 1812.

That system even exceeded the benefits introduced 70 years later in the often praised social security system founded by the German leader Bismarck. As can be seen by now the Boch family was always interested in new ideas and during 1829 a new type of earthenware was developed at the Boch factory in Mettlach. This new material was of a bright white color and extremely stable, thus strongly representing porcelain and therefore called 'porcelain stoneware'. The secret of its manufacture was kept well inside the company walls so that no competitor was in the position to produce anything like it.

[2] : Villeroy & Boch (1836 until ...)

In order to survive on the European market the two former rivals Jean-François Boch and Nicolas Villeroy decided to merge their three factories to form one business enterprise. In 1836 the 'Villeroy & Boch' company was founded and soon started its advance on European market leadership, especially after the marriage of the Villeroy and Boch children in 1842 that bonded both families together even further. The company started to greatly expand its product range in 1843 and one of the first larger investments was the founding of the 'Cristallerie' glassworks in Wadgassen, a factory that still supplies products complementing the tableware range up until today.

From 1846 onwards 'Villeroy & Boch' supplied tableware and decorative objects to all areas of Germany and that success was soon followed by a revolutionary new process in tile manufacture. The invention of dry compression moulding in Septfontaines was not only a milestone in company history, it greatly influenced the whole industry and in principle, tiles all over the world are still made in the same way even today. By the year 1850, full range production of high-quality bone china and marble-like parian earthenware had been established, followed by multi-colour pattern printing for decoration purposes; the company now not only supplied all European markets but had also managed to find its place on the North and South American market.

Another important step in the company history was the introduction of newly-developed floor tiles during 1852 which were particularly attractive and hard-wearing, resulting in the so-called 'Mettlacher Platten' becoming incredibly successful throughout the world. Demand was so great that the Mettlach factory actually became the first European factory specialised in tile manufacture alone. Needing to expand, the company took over a factory in Merzig on the River Saar during 1879 and next to the normal tiles that factory also produced terracotta items that were used in the upcoming new area of business of architecturally applied ceramics. Both production lines were an immense success and the factory in Merzig soon evolved into the largest manufacturer of floor tiles and terracotta anywhere in the world.

Highly specialized factories proved extremely promising and around 1882 the main focus of the Mettlach factory was the production of washing vessels which were used by people from all walks of life. Production of normal earthenware and majolica items was distributed to other factories, for example the Villeroy & Boch, Niederlassung Schramberg which existed between 1883 and 1912; gradually however all basins and jugs were pushed aside to make room for ceramic sanitary ware as we know it today. In 1899 the large-scale production of ceramic sanitary ware like bathtubs, sinks and WCs in a new type of material similar to pipe-clay started at the works in Merzig and shortly afterwards, the revolutionary slip-casting process followed, drastically reducing production costs and making bathroom equipment affordable for everyone.

Following the separation of the Saar region from the German Reich in 1920 as a result of First World War, the factories located there were no longer available and 'Villeroy & Boch' compensated this by acquiring factories like the Steingutfabrik und Kunsttöpferei Franz Ant. Mehlem in Bonn as well as the 'Mosaikfabrik Deutsch-Lissa' near Breslau (1[zasłonięte]920-19) which was later followed by the 'Steingutfabrik Torgau' (1[zasłonięte]926-19). It should be noted that between 1923 and 1935, the factories located in Germany were grouped as a limited corporation with its main office in the city of Dresden.

As always, 'Villeroy & Boch' showed perfect timing and the success achieved was quite impressive even when compared with todays standards. Always on the lookout for new inspiration, revolutionary new ideas like that of the Bauhaus movement were taken up by 'Villeroy & Boch' during 1930 and the style reflected in the entire product range. At that time, 'Villeroy & Boch' employed around 10,000 people but the Recession took its toll and by 1931 the factory in Bonn and the 'Steingutfabrik Wallerfangen' (1[zasłonięte]790-19) had to be closed. After 1935, the limited corporation was dissolved and all factories were treated as single firms with a general office in Mettlach.

During the Second World War the factories in all parts of Germany were considerably damaged and after the war the works in 'Deutsch-Lissa' near Breslau as well as the factories in Dresden and Torgau were expropriated; the works in the Saar Basin were integrated into the French economic area. Once again, the company had lost great parts of its production capacity, but this dark period in company history did not last for long. Concentrating on basic designs and supplying the market with sanitary items and tiles during the post-war years, 'Villeroy & Boch' was on its way to become a global enterprise. Slowly picking up speed, production of the new and particularly hard vitreous porcelain began at the Septfontaines factory in the year 1959 and after many hard years, the company finally advanced into areas never served before after selling the first ever large-scale shipment of tableware to Japan in 1971.

But 'Villeroy & Boch' also continued to gain popularity in other overseas markets and particularly in the USA. In 1975 it was obvious that the significance of excellent designers creating everyday objects would increase and the company concentrated on producing outstanding designs. One of the boldest steps was to enlist the famous (some even say 'notorious') designer Luigi Colani who was to design a complete set of bathroom equipment. For 'Villeroy & Boch' it was the beginning of a new way of thinking: instead of just selling single products they now produced whole 'living areas' based on the ideas of designers. But the company did not forget the customers who still wanted more settled designs and so 'Villeroy & Boch' in 1976 purchased the traditional 'Heinrich' porcelain factory in Selb for this purpose.

Following the gradual changes on the world market, the whole enterprise was re-structured during 1982 and the factories that had until now worked on a decentralised basis were recombined to form three main divisions: tiles, sanitary ware and tableware/crystal. This process of specialization was followed in 1986 by the acquisition of the 'Gallo Design' dealer brand which expanded the range of well-laid tables in the direction of the younger customers; Paloma Picasso commenced her co-operation with 'Villeroy & Boch' by developing tiles, tableware, cutlery and crystal collections.

In 1987 'Villeroy & Boch' was converted into a public limited company and later extended its product range in the direction of plastic bathtubs and shower trays by acquiring a 50 percent stake in the Dutch 'Ucosan' company during 1989. In 1992 a majority interest in 'Alfðldi Porcelàngyàr', the largest Hungarian manufacturer of ceramic sanitary ware and second largest in the area of tile production followed. And finally 'Villeroy & Boch' acquired a majority share in the company 'Mondial S.A.', a leading manufacturer of ceramic sanitary ware and tiles in Romania during 1996. What started off as a small venture became one of the largest and most advanced multi-layer manufacturers worldwide, producing many different items right up to the literal kitchen sink.

Vitro- oder Vitreous Porzellan

[lateinisch] im Reagenzglas, im Laborversuch erstellt. Diese Porzellanart wird bei niedrigeren Temperaturen (ca. 1.200 ° C) als gewöhnliches Feldspatporzellan gebrannt. Die Rohstoffe stammen aus der Familie des Steinzeug und werden aufgrund der weißen Farbgebung fälschlicher Weise gerne als Porzellan angesehen. Die Scherbe ist offenporiger als die des Porzellan, obwohl sie resistenter ist als die übrigen keramischen Massen. Die 1930 in Amerika entwickelte Komposition wird an vielen Stellen heute weiter entwickelt und durch die Hinzugabe metallischer Komponenten weiter ausgebaut. Durch die Hinzugabe von "Alumina" und anderen erzhaltigen Massen kann eine höhere Bruchfestigkeit erreicht werden, wie sie heute bereits von ausländischen Herstellern angeboten wird. Beliebt macht sich Vitroporzellan durch den Umstand, daß aufgrund der niedrigeren Brenntemperatur eine weitaus höhere Farbpalette bei Volldekorationen verwendet werden kann. Kräftige Farben wie feuerrot oder nachtblau können ohne Probleme der Glasurfarbe hinzu gegeben werden und geben der Scherbe einen modischen, attraktiven Charakter. Im täglichen Einsatz zeigt Vitroporzellan durch die weichere Oberflächenhärte eine wesentlich schnellere Glasurkorrosion, was der Langlebigkeit der Ware vor allem im gewerblichen Einsatz nur eine kurze Lebensdauer beschert. Interne Belastungstests deutscher Hersteller weisen eine Spülmaschinentauglichkeit von teilweise nur 20% gegenüber herkömmlichem Hartporzellan aus. Obwohl die Resistenz gegen Schlag und Stoß höher ist, "verrotten" die Oberflächen erheblich schneller und weisen im mechanischen Kontakt mit Besteck schnellere Riefenbildung auf.