Pisarz Józef Albin Herbaczewski (1[zasłonięte]876-19) był nadzwyczajną postacią w życiu społecznym, kulturalnym i literackim Litwy oraz Polski pierwszej połowy XX wieku. Człowiek obdarzony niestandardowym myśleniem, niepospolitą energią oraz pasją twórczą, nazywał siebie artystą życia i starał się żyć w zgodzie ze swymi ideałami. Uważał się za Litwina, ale nie mógł żyć bez kultury polskiej i pisał w obu językach.

Józef Albin Herbaczewski, Juozapas Albinas Herbačiauskas (ur. 20 października 1876 w Łankieliszkach, zm. 3 grudnia 1944 w Krakowie) - poeta litewski piszący po litewsku i po polsku, twórca litewskiego ekspresjonizmu, a także dramaturg, krytyk literacki, publicysta i tłumacz. Pochodził z Suwalszczyzny, w latach 1[zasłonięte]901-19 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie związał się z kabaretem Zielony Balonik, w którym recytował swoje wiersze. Tadeusz Boy-Żeleński wspomina o nim w rozdziale Sukurmukur książki Znaszli ten kraj?... i inne wspomnienia. Mimo że był zwolennikiem niepodległości Litwy, popierał zbliżenie polsko-litewskie.

Razem z Adomasem Varnasem założył w 1904 w Krakowie litewskie stowarzyszenie społeczno-kulturalne Ruta. Publikował także w czasopiśmie Museion artykuły o tematyce litewskiej. W latach 1[zasłonięte]911-19 pracował na Uniwersytecie w Kownie jako lektor języka polskiego i wykładowca literatury polskiej. Od roku 1933 mieszkał w Warszawie.

Do jego najważniejszych utworów należy groteskowy, ekspresjonistyczny dramat Potępienie (1906) i zbiory esejów - I nie wódź nas na pokuszenie (1911) i Amen (1914). W utworach tych przeciwstawiał myśl chrześcijańską modnemu w okresie modernizmu okultyzmowi i satanizmowi, w tendencjach kulturowych epoki dostrzegając obłęd antyreligijny. Na podobnym tle krytykował ostro twórczość Wyspiańskiego, Micińskiego, Żeromskiego i Brzozowskiego. Bardzo podkreślał także wychowawcze funkcje sztuki.