UNIKATOWY HISZPAŃKI PISTOLET-SZTYLET Z XVIII w.

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.


(K 47-8799 W)


Materiał:
stop cynku i aluminium oraz drewno

Producent: Hiszpania

długość 41 cm
waga: 1 kg

To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której wagę poczujesz w rękach (waga i wymiary wzorowane na oryginale).

Realizmu dodaje możliwość przeładowania i oddania suchego strzału. Ostrze sztyletu jest tępe i nie nadaje się do ostrzenia.

Nasze repliki wykonane są ze specjalnych stopów, co uniemożliwia przystosowanie jej do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie proces pozbawiania cech użytkowych jest bardzo rygorystycznie regulowany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni lub jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń.



Poniżej kilka interesujących danych:

Zarówno ciekawe repliki broni produkowane w Europie jaki i poza jej granicami przedstawiają bogato zdobione repliki sztyletów pochodzących z różnych okresów historycznych. Archetypem wspaniałych replik broni przedstawiających sztylety z czasów rzymskich były sztylety nazywane nożami z Dacji (obecnie Rumunia). Małe rozmiary typowego sztyletu ograniczają jego przydatność w warunkach wojennych. Wszystkie produkowane repliki broni obrazujące sztylety mają dobrze zachowane proporcje i podobne wymiary jak pierwowzory. Jednak dzięki temu że sztylet jest łatwy do ukrycia i prosty w użyciu stał się ulubionym narzędziem przestępców i zabójców. Wzory średniowiecznych replik broni z gatunku sztyletów wykorzystywanych w zachodniej Europie pełniły specjalne funkcje. Różne modele sztyletów były używane do zabicia przeciwnika po przebiciu zbroi na styku płyt lub przez szparę wzrokową. Z tego okresu pochodzi określenie mizerykordia (miłosierdzie) dla krótkiego, wąskiego sztyletu służącego do dobijania rannego przeciwnika. Wspaniałe repliki broni bazujące na takich sztyletach mają podobnie jak pierwowzory mocny sztych oraz długą klingę przystosowana do pchnięcia przeciwnika.

W XVI w. w Europie rozwinął się nowy styl walki na miecze, podczas której miecz był trzymany w prawej ręce, a sztylet w lewej, służąc do parowania ciosów przeciwnika. Oryginałem powszechnych replik broni tego typu był tak zwany lewak (sztylet do lewej ręki). Szesnastowieczne repliki broni oparte o lewaki mają czasem jelce mocno wygięte ku dołowi, którymi pierwotnie można było przytrzymać głownię broni przeciwnika na tyle długo, żeby zdążyć zadać pchnięcie.

Rosnąca popularność pistoletu jako broni osobistej spowodowała (od XVIII w.) zmniejszenie znaczenia sztyletu. Nadal jednak w niektórych krajach członkowie grup paramilitarnych i politycznych nosili sztylety ze względów ceremonialnych i prestiżowych. Możemy obecnie spotkać wiele imponujących replik broni bazujących na tym archetypie. Noże bojowe ponownie nabrały znaczenia podczas walk pozycyjnych w czasie I wojny światowej , a później także w siłach specjalnych jako broń do „cichej eliminacji” przeciwnika.

"Broń czarnoprochowa - rodzaj broni palnej w której wystrzelenie pocisku jest efektem gwałtownego spalania czarnego prochu. Dziś taką broń w użyciu bojowym prawie zupełnie zastąpiła broń, w której spalane są różnego rodzaju prochy bezdymne, tzw. nitro.

Bronią czarnoprochową są wszelkiego rodzaju działa i broń ręczna produkowane do końca XIX wieku (a także ich późniejsze repliki), gdyż w tym wieku wynaleziono inne materiały miotające poza prochem czarnym, z reguły znacznie skuteczniejsze i nie wytwarzające dymu (prochy bezdymne). Broń czarnoprochowa była najczęściej ładowana odprzodowo, tj. od strony lufy, osobno prochem i pociskiem, ewentualnie wieloma pociskami, różnymi elementami uszczelniającymi takimi jak przybitki, flejtuchy. Istnieją też liczne przykłady broni czarnoprochowej odtylcowej, np. niemiecki model 1842, tzw. karabin Dreysego. W późnej broni czarnoprochowej często stosowano amunicję scaloną, bocznego bądź centralnego zapłonu, w papierowych gilzach lub łuskach.

W działach i wczesnej ręcznej broni palnej, np. rusznicach, samopałach, proch zapalał tlący się lont umieszczony w otworze w lufie w miejscu, gdzie znajdował się ładunek. Od XV wieku w broni ręcznej wykorzystywano różne typu mechanizmu odpalającego ładunek za pociągnięciem spustu - zamki: lontowy, kołowy, skałkowy, kapiszonowy, iglicowy (używany w broni na amunicję scaloną, najczęściej w 2. połowie XIX wieku), występujące w licznych wariacjach. Większość egzemplarzy broni czarnoprochowej odprzodowej miała lufę gładką, ze względu na trudności techniczne wykonania gwintu, a także przede wszystkim kłopotliwe ładowanie broni gwintowanej od przodu, kiedy pocisk trzeba było przepchnąć przez całą lufą, uważając jednocześnie aby go nie odkształcić. Istniały jednak egzemplarze gwintowane, przeznaczone szczególnie do polowania, dla strzelców wyborowych itp. W późniejszej broni odtylcowej lufę najczęściej gwintowano, w ten sposób znacznie zwiększając jej celność. W broni ręcznej przeznaczonej do strzelania śrutem - niektórych strzelbach myśliwskich, garłaczach, a także w kartaczach, gwintu nigdy nie stosowano. Broń czarnoprochowa może być przeznaczona do strzelania zarówno kulami, pociskami niekulistymi (tylko gwintowana), jak i śrutem"1.


"Zamek skałkowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, potocznie nazywanej flintą, od ang. flint - krzemień, w którym zapalenie prochu na panewce następuje od iskier powstałych przy uderzeniu skałki (krzemienia) zamocowanej w szczękach kurka o krzesiwo (płytkę metalową) przymocowane z prawej strony broni. Po naciśnięciu spustu broni,kurek ze skałką opadał na krzesiwo. Iskry padały na panewkę z prochem zapalając go. Płomień z panewki poprzez otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory powodujac zapłon ładunku prochowego. Zamek skałkowy wynaleziony został ok. 1570 roku, a rozpowszechnił się na początku XVII w, wypierając wcześniej stosowane zamki lontowe i kołowe. Zastąpienie pirytu stosowanego w zamku kołowym krzemieniem pozwoliło na uproszczenie i potanienie konstrukcji, a przy tym znaczne uproszczenie obsługi broni. Zamek skałkowy stosowany był powszechnie od XVII do połowy XIX wieku (do końca broni odprzodowej), zastąpiono go przez zamek kapiszonowy, następnie przez broń odtylcową.

Zamek skałkowy typu francuskiego - wynaleziony ok 1630 roku. Zmiany tego zamka skałkowego polegały na tym, że pokrywa panewki i krzesiwo stały się jedną częścią tworząc najpopularniejszy typ zamka skałkowego na świecie. Prawie wszystkie muszkiety i karabiny z XVIII-XIX wieku były wyposażone w ten typ zamka"2.

1-Broń czarnoprochowa [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2008-09-6 12:41Z [dostęp: 2008-09-9 17:21Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bro%C5%84_czarnoprochowa&oldid=13[zasłonięte]739

2-Zamek skałkowy [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2[zasłonięte]007-08 07:23Z [dostęp: 2008-09-9 17:15Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamek_ska%C5%82kowy&oldid=[zasłonięte]91135