WITAM MAM DO SPRZEDANIA IKONĘ O TEMACIE METROPOLIA MOSKWY I WSZECHRUSI IKONA POCHODZI Z PRZEŁOMU XVIII/XIX WIEK PODKŁAD ZŁOTO TEMPERA RZECZ MUZEALNA I JEDYNA NA ALLEGRO W TYM TEMACIE PRZEDMIOT POCHODZI Z ROSJI 100% ORYGINAŁ RZECZ KOLEKCJONERSKA WYMIARY IKONY BARDZO DUŻE 72/58/3 CM. JAK SĄ PYTANIA PROSZĘ DZWONIĆ +486[zasłonięte]29520 LUB [zasłonięte]@VP.PL ZOBACZ INNE MOJE AUKCJE OPIS IKONY
W 988 roku chrześcijaństwo w jego wschodnim rycie przyjął kijowski książę Włodzimierz I. Data chrztu Rusi często jest uważana za początek samego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Kościół stanowił początkowo metropolię w składzie Patriarchatu Konstantynopola i to właśnie patriarcha ekumeniczny dokonywał konsekracji głowy ruskiego prawosławia. Metropolita początkowo rezydował w Kijowie. Po najazdach tatarskich Kijów stracił jednak swe polityczne znaczenie.
W 1299 metropolita Maksym przeniósł swoją siedzibę do Włodzimierza nad Klaźmą. W I połowie XIV wieku siedzibą ruskich metropolitów stała się Moskwa. W 1448 roku Kościół uzyskał niezależność od Patriarchatu Konstantynopolitańskiego (status autokefalii), a metropolita Jonasz tytuł metropolity moskiewskiego i całej Rusi. Działo się to zaledwie na 5 lat przed upadkiem Konstantynopola, toteż Moskwa zaczęła być postrzegana jako sukcesorka jego tradycji, co zrodziło pojęcie Trzeciego Rzymu.
W 1589 roku metropolita Hiob stał się pierwszym patriarchą Moskwy i Wszechrusi. W Rosyjskim Kościele Prawosławanym, zajmuje on piąte miejsce w dyptychu Kościołów prawosławnych, tuż po czterech patriarchatach starożytnych. W ciągu następnych lat wraz z osłabianiem się potęgi domu carskiego patriarchowie (zwłaszcza Hermogen i Filaret) stali się wpływowymi figurami w państwie.
W 1652 roku patriarcha Nikon wprowadził reformy liturgiczne mające upodobnić cerkiewne obrzędy do tych używanych w prawosławiu greckim. Sprzeciw wobec tych reform leży u podstaw powstania Cerkwi staroobrzędowej. W 1721 roku funkcja patriarchy została zawieszona, a najwyższą władzą Kościoła stał się Świątobliwy Synod Rządzący.
Taka sytuacja utrzymywała się aż do 1917 roku, kiedy w czasie Soboru Lokalnego na stanowisko kolejnego patriarchy wybrany został metropolita Tichon.
W 1914 roku Kościół posiadał 55 173 cerkwie i 550 monasterów. Posługę duchową niosło prawie 113 629 księży, oraz 95 259 mnichów. Represje ze strony władz komunistycznych, zarówno w początkowym okresie istnienia ZSRR, jak i po II wojnie światowej przyniosły znaczną marginalizację roli Kościoła. W 1939 roku struktury Kościoła znajdowały się w formie szczątkowej, legalnie działało zaledwie kilkaset cerkwi i ani jeden monaster. W latach powojennych Stalin pozwolił na kontrolowane odrodzenie Cerkwi, jednak za rządów Chruszczowa prześladowania zostały wznowione.
Punktem zwrotnym w najnowszej historii Cerkwi był rok 1988, kiedy dzięki odwilży gorbaczowskiej zaniechano represji wobec Kościoła i antyreligijnej propagandy i umożliwiono przeprowadzenie szeroko zakrojonych obchodów tysiąclecia chrztu Rusi. Po raz pierwszy w historii Związku Radzieckiego można było obejrzeć telewizyjne programy poświęcone wydarzeniom kościelnym. Za pontyfikatu Aleksego II (1[zasłonięte]990-20) nastąpiło znaczne odrodzenie wspólnot cerkiewnych, klasztorów i seminariów duchownych. Po upadku Związku Radzieckiego Kościół był w znacznym stopniu osłabiony. Liczba wiernych regularnie uczestniczących w obrzędach Kościelnych jest nadal stosunkowo niewielka, ale sytuacja ta z roku na rok się poprawia. Następca Aleksego, patriarcha Cyryl I (rozpoczął misję 1 lutego 2009 r.) zainicjował proces przystosowania swego Kościoła do współczesności.
