Przez pewien czas seria UFC znana była na świecie dzięki temu, że firmowała ją jedna zasada: „brak zasad”. Tak naprawdę jest to jednak normalny sport, w którym staje naprzeciw siebie dwóch zawodników mających za zadanie pokonać oponenta przy użyciu dowolnych sztuk walki. Choć na pierwszy rzut oka wygląda to tak, że walką nie rządzą żadne reguły, w rzeczywistości zabronione jest używanie kilku kontrowersyjnych ruchów (np. uderzania przeciwnika w tył głowy). Każdy pojedynek ma też swoje charakterystyczne etapy – możemy walczyć na przykład na stojąco (tzw. „stójka”) lub powalić przeciwnika na ziemię i tam kontynuować walkę („w parterze”).

Ultimate Fighting Championship 2009 stara się wiernie odwzorowywać ten sport. Ruchy zawodników są bardzo zbliżone do rzeczywistości, dzięki czemu mamy wrażenie oglądania transmisji telewizyjnej. Trzeba podkreślić, że zdecydowanie jest to produkt dla dorosłych graczy – walki są bardzo brutalne i nie nadają się dla młodszej widowni.

Warto dodać, że UFC było prekursorem walk MMA, jednak później przez długi czas popularność przeniosła się w stronę japońskiej federacji Pride FC, która posiadała ogromny budżet i to właśnie do niej przenosili się wszyscy najlepsi zawodnicy. W 2006 roku, dzięki podpisaniu kontraktu z telewizją Showtime, federacja UFC zarobiła wielkie pieniądze, co odwróciło sytuację. Teraz zawodnicy zaczęli przechodzić z Pride do UFC. Gwoździem do trumny japońskiej federacji było wykupienie jej w marcu 2007 roku przez braci Fertitas, właścicieli firmy ZUFFA, która jest głównym udziałowcem w UFC.