Słuchanie muzyki jest demokratyczną przyjemnością. Istnieje jednak zasadniczy kłopot dotyczący dyskursu, który uwspólniłby odmienne perspektywy odbiorcze. Analityczny opis muzyki może zniechęcać humanistę, o ile nie miał okazji poznać słownictwa z zakresu kontrapunktu czy harmonii. Zniechęcenie może również ogarnąć muzyka profesjonalistę, gdy czyta poetycki opis subiektywnego muzycznego doznania. Powinno się jednak pamiętać, że prawda o tym doświadczeniu kształtuje się pomiędzy obiektywną, zdystansowaną perspektywą badawczą a zaangażowanym, osobistym odbiorem. Książka Ucho i umysł stanowi udaną próbę pogodzenia tych dwóch, pozornie rozbieżnych perspektyw. /Bohdan Dziemidok/ Wykonawcy nie zawsze potrafią sobie wyobrazić problemy, z jakimi podczas odbioru dzieła styka się słuchacz. A przecież przeżycia słuchacza i wykonawcy są efektem podobnych mechanizmów. Na wspólnej, ludzkiej płaszczyźnie doznawania ulegają oni przepływowi muzycznego czasu, stawiają sobie pytania o istnienie muzycznej przestrzeni, o rolę dźwięku jako bodźca działającego na umysł i ciało czy też o relację między ciszą a dźwiękiem. To tylko niektóre spośród kwestii stanowiących trzon książki Anny Chęćki-Gotkowicz. /Katarzyna Popowa-Zydroń/