Napoje podobne do salepu były znane w  straozytnym Rzymie   pod nazwą satyrion i priapiscus. Upowszechnił się początkowo w Turcji i na Bliskim Wschodzie, a następnie także w krajach Europy Zachodniej, zanim upowszechniła się kawa i herbata . Salep podawano w kawiarniach , zwłaszcza w okresie zimowym, z uwagi na jego właściwości rozgrzewające. Napój był popularny w XVII i XVIII w. w Anglii - niejaki dr Percival zalecał, aby dodawać proszku salepowego zamiast cukru do pieczenia słodkiego pieczywa. W  Anglii   podawano salep (saloop) aromatyzowany kwiatem  pomranczy i wodar rozana Sprzedawcy salepu byli powszechnym zjawiskiem w chłodne dni zarówno na ulicach Londynu jak iStambulu. . Aytoun Ellis w swojej Historii kawiarni określa salep mianem kawy dla ubogich, cenionej przez tych, dla których cena filiżanki kawy była zbyt wysoka. Kiedyś za najbardziej aromatyczny uważano salep przygotowywany z dzikich   storczykow   , z czasem zaczęły dominować storczyki uprawiane. Szczególnie ceniono salep pochodzący z regionu Kahramanmaras     w Turcji wyróżniający się specyficznym aromatem.

Współcześnie salep najczęściej jest przygotowany z proszku instant  z mlekiem i cynamonem. Proszek do przygotowywania salepu (zwany też mączką salepową) służy do przyrządzania napojów, ale także wykorzystuje się go do przyrządzania lodów .

(zrodlo: wikipedia)